The Stara Varoš Blog

Η Υπερδνειστερία είναι μια αυτοανακηρυχθείσα δημοκρατία που αποσχίσθηκε από τη Μολδαβία μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο διάρκειας περίπου δύο χρόνων, με σοβαρές απώλειες και για τις δύο πλευρές. Η επικράτεια της ισούται με τη μισή έκταση της Κρήτης και είναι μια στενή λωρίδα γης μεταξύ των ουκρανικών συνόρων και του ποταμού Δνείστερου.

Για τους ξένους η Υπερδνειστερία είναι συχνά «η χώρα που δεν υπάρχει» ή «η μαύρη τρύπα της Ευρώπης» και η λιγότερο γνωστή αποσχισθείσα περιοχή σε έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Νότια Οσετία, η Αμπχαζία και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Δεν αναγνωρίστηκε από κανένα άλλο κράτος, ούτε καν από τη Ρωσία. Επίσημα, εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα της Μολδαβίας, η οποία της προσέφερε περιορισμένη αναγνώριση ως «αυτόνομη εδαφική μονάδα».

Η ιστορία της Υπερδνειστερίας ή της Τρανσνίστριας ή της Υπερδνειστεριακής Μολδαβικής Δημοκρατίας (στα αγγλικά γνωστή ως Dnestr Moldovan Republic, Pridnestrove, Transdnester, Transdniestria ή στα ρώσικα PMR - Pridnestrovskaia Moldavskaia Republika) και η πόλη της Tiraspol (το τοπωνύμιο αποτελείται από δύο ελληνικά λήμματα: Τύρας, το αρχαίο ελληνικό όνομα του ποταμού Δνείστερου και το πόλις) ως πρωτεύουσά της, είναι περίπλοκη και αξίζει να την ελέγξουμε.

Η Υπερδνειστερία είχε ένα ρώσικο και ουκρανικό πληθυσμό που υπερίσχυε και που ήλπιζε να σχηματίσει ένα κράτος που θα μπορούσε να παραμείνει τμήμα της ΕΣΣΔ, ενώ φοβόταν ότι η ανεξαρτησία της Μολδαβίας θα σήμαινε μια μελλοντική επανένωση με τη Ρουμανία. Το 1992, η Μολδαβία και η Υπερδνειστερία διεξήγαγαν έναν πόλεμο που τελείωσε με τη παρέμβαση των ρωσικών στρατευμάτων που βρίσκονταν ήδη εκεί από τη σοβιετική εποχή. Το κράτος εξακολουθεί να φυλάσσεται από ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις.

Σήμερα η Υπερδνειστερία αριθμεί περίπου 26 χρόνια ύπαρξης και εξακολουθεί να επιδιώκει διεθνή αναγνώριση. Γεγονός είναι ότι ο πληθυσμός της, περίπου μισό εκατομμύριο, ζει σε μια παγωμένη κατάσταση. Αν και η χώρα διατηρεί οικονομικούς δεσμούς με πολλές άλλες χώρες, ενώ διαθέτει κοινοβούλιο και σύνταγμα, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, αστυνομία και στρατιωτικές δυνάμεις, εθνικό ύμνο, εμβλήματα και ίσως τη τελευταία σημαία με το σφυρί και το δρεπάνι, το νόμισμα και τα διαβατήρια της είναι εντελώς άχρηστα για τους πολίτες της εκτός της επικράτειας της. Η Υπερδνειστερία είναι μια από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης και η οικονομική επιβίωση του νεοσύστατου κράτους βασίζεται στην άμεση οικονομική υποστήριξη της Μόσχας. Σε ένα δημοψήφισμα του 2006, το 97,2% του πληθυσμού ψήφισε υπέρ της ένωσης με την «μητέρα πατρίδα». Αν και αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε δεκτό σε διεθνές επίπεδο, ούτε καν από τη Ρωσία, υπάρχουν φόβοι για ενδεχόμενη ρωσική εισβολή με σκοπό την προσάρτηση της Υπερδνειστερίας. Το σενάριο αυτό ενισχύεται και από κάποιες κινήσεις της κυβέρνησης της Υπερδνειστερίας να προσεγγίσει τη Μόσχα, όπως νόμος του 2013 που επιβάλλει τη ρωσική γλώσσα για την ενσωμάτωση της χώρας στην Τελωνειακή Ένωση με επικεφαλής τη Ρωσία και διάταγμα του 2016 για την προσαρμογή του δικαίου της Υπερδνειστερίας στο αντίστοιχο ρώσικο.

Το κύριο μνημείο πολέμου της Tiraspol αφιερώνεται στις απώλειες κατά το «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο», τον πόλεμο του Αφγανιστάν και τον πόλεμο της Υπερδνειστερίας του 1990-2. Το κεντρικό σημείο του μνημείου είναι ένα τανκ τύπου T-34/85. Στο χώρο υπάρχουν κάποιοι ατομικοί και μαζικοί τάφοι και ένας τάφος προς τον «Άγνωστο Στρατιώτη» με την επιγραφή «Имя твое неизвестно, подвиг твои бессмертен. Неизвестному солдату» (μτφ: Το όνομά σας είναι άγνωστο, η πράξη σας είναι αθάνατη. Άγνωστος Στρατιώτης).

Είναι η Υπερδνειστερία (PMR) ένα από τα τελευταία απομεινάρια της ΕΣΣΔ;

Ήξερα πολύ λίγα πράγματα για την Υπερδνειστερία πριν από την πρώτη μου επίσκεψη σε αυτή, ως μέρος ενός ταξιδιού με μοτοσικλέτα μέχρι το Pripyat της Ουκρανίας. Γνώριζα μόνο για τον πόλεμο Μολδαβίας – Υπερδνειστερίας στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, αλλά και κάποια κλισέ όπως «η χώρα που δεν υπάρχει» ή «η μαύρη τρύπα της Ευρώπης». Πριν από την αναχώρησή μου, έπρεπε να ελέγξω τα έγγραφά μου, καθώς τα «τελωνεία» και τα «σύνορα» της Υπερδνειστερίας βρίσκονται μέσα στο έδαφος της Μολδαβίας και ανησυχούσα αν η ταυτότητά μου είναι έγκυρη για την είσοδό μου. Ψάχνοντας σχετικές πληροφορίες, βρήκα κυρίως αρνητικά σχόλια στον Τύπο για την Υπερδνειστερία (PMR στο εξής, για συντομία).

Ο χρόνος προετοιμασίας πριν από κάθε ταξίδι αισθάνομαι σαν να πετάει, οπότε σύντομα βρέθηκα προ των συνόρων της PMR. Μπήκα από τον οδικό άξονα που την συνδέει με την πρωτεύουσα της Μολδαβίας, το Κισινάου. Συνιστάται περισσότερο να έλθετε από εκεί. Χρειάστηκαν 30 λεπτά για να συμπληρώσω την αίτηση-φόρμα για το όχημά μου και κάποια έγγραφα σχετικά με το σκοπό της επίσκεψής μου. Κατέβαλα επίσης ένα μικρό αντίτιμο για το όχημά μου. Καμία ιδιαίτερη φασαρία. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό συνέβη επειδή είχα πρόθεση να μείνω εκεί λιγότερο από 10 ώρες και έπειτα να βγω από την Υπερδνειστερία. Αποχωρώντας, κοντά στο Dubasari (στα ανατολικά σύνορα με την Ουκρανία - E584), κάποιοι συνοριοφύλακες δεν μου επέτρεψαν την έξοδο και με είχαν σε αναμονή κάτω από τον ήλιο του Αυγούστου, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο. Για να λυθεί «ένα πρόβλημα στα χαρτιά», εξέφρασαν οικονομική απαίτηση. Ένα χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2016, ήμουν ξανά στα «σύνορα» της Μολδαβίας - PMR, αυτή τη φορά από τη δυτική πλευρά της πόλης Bender. Όταν ανέφερα στους φρουρούς ότι θα μείνω μια μέρα, μετά την συμπλήρωση των ίδιων εντύπων, με άφησαν να περιμένω σε ένα γραφείο σε κοντέινερ, ώσπου ξεκάθαρα ζήτησαν χρήματα, σαν μια εκ μέρους μου ευγενική χειρονομία για την προετοιμασία των εγγράφων μου. Φυσικά, αυτό δεν συνέβη καθώς το να παριστάνεις το «χαζό τουρίστα» πάντα αποδίδει. Αργότερα αντιμετώπισα προβλήματα με την αστυνομία που περιπολούσε. Με σταμάτησαν τρεις φορές για να ελέγξουν την άδεια οδήγησης και το διαβατήριό μου, προσπαθώντας να με πείσουν για παραβάσεις του κώδικα κυκλοφορίας που δεν διέπραξα. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί παρενοχλούν τόσο πολύ τους ταξιδιώτες, την στιγμή που τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

Η πόλη Tiraspol.

Τα περισσότερα κρατικά και κυβερνητικά κτίρια βρίσκονται στην οδό 25ης Οκτωβρίου, όπως το Κοινοβούλιο (House of Soviets - Dom Sovetov) και το κτήριο του Δημοτικού Συμβούλιου. Πολλά αγάλματα και μνημεία πολέμου βρίσκονται κοντά στην όχθη του ποταμού Δνείστερου, όπως ένα σοβιετικό τανκ τύπου T-34 και το μνημείο του Σοβιετικού Πολέμου στο Αφγανιστάν και του Πόλεμου της Υπερδνειστερίας. Επίσης, στέκεται ακόμη, ίσως το τελευταίο, άγαλμα του Βλαντιμίρ Λένιν. Η αρχιτεκτονική των κρατικών κτιρίων, οι οδικές πινακίδες, οι φαρδιές λεωφόροι και τα μεγάλα πάρκα, οι σημαίες με το σφυρί και το δρεπάνι, οι πολιτικές αφίσες και τα συνθήματα και το νόμισμα με τους Σοβιετικούς στρατηγούς που αποτυπώνονται σε αυτό, σίγουρα δίνουν την αίσθηση της σοβιετικής εποχής της δεκαετίας του '50, αλλά είναι άδικο να δούμε την πόλη σαν ένα ανοιχτό-υπαίθριο κομμουνιστικό μουσείο. Οι πολίτες λένε ότι η διατήρηση όλων αυτών των υπενθυμίσεων των παλαιών ημερών του κομμουνισμού, συμβαίνει απλώς και μόνο επειδή είναι περήφανοι για την ιστορία τους και τίποτα περισσότερο.

Οι Ευρωπαίοι και οι ξένοι γενικότερα, περιγράφουν την είσοδό τους στην PMR και την επίσκεψη στην πρωτεύουσα Tiraspol, σαν ταξίδι με μηχανή χρόνου στην εποχή της πρώην ΕΣΣΔ. Πόσο έγκυρο μπορεί να είναι ένα τέτοιο σχόλιο όταν η υποδομή της πόλης (οι τράπεζες, το υπερσύγχρονο γήπεδο ποδοσφαίρου της Sheriff, οι αλυσίδες σουπερμάρκετ κλπ.) υποδεικνύουν ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος; Η άποψή μου είναι ότι τέτοια σχόλια απλώς υπεραπλουστεύουν την εμπειρία των επισκεπτών. Είτε συμφωνείτε με τα παραπάνω είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι σήμερα ο πληθυσμός της Υπερδνειστερίας προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν το κράτος τους και θέλουν οι ξένοι να γνωρίσουν λίγο καλύτερα την πατρίδα τους.

Μερικές συμβουλές:

1. Εάν σκοπεύετε να μείνετε στην Υπερδνειστερία για περισσότερο από 24 ώρες, θα πρέπει να δηλώσετε τη διάρκεια της παραμονής σας κατά την είσοδό σας.
2. Μην αλλάξετε πολλά χρήματα σε ρούβλι Υπερδνειστερίας. Εξακολουθώ να έχω μερικά και είναι εντελώς άχρηστα εκτός της χώρας, δεδομένου ότι αυτά δεν αναγνωρίζονται πουθενά ως επίσημο νόμισμα.
3. Τηρείτε αυστηρά τους κανόνες κυκλοφορίας όταν οδηγείτε όχημα ιδιοκτησίας σας. Οι πινακίδες του αυτοκινήτου/μοτοσικλέτας σας ούτως ή άλλως ξεχωρίζουν και, πιστέψτε με, οι αστυνομικοί είναι παντού.
4. Οι αξιωματούχοι της Υπερδνειστερίας δε φαίνεται να συμπαθούν και τόσο αυτούς που φωτογραφίζουν τα κρατικά/κυβερνητικά κτίρια στην οδό 25 Οκτωβρίου.
5. Τίποτα δεν γράφεται στο αγγλικό/λατινικό αλφάβητο. Είναι καλή ιδέα να ρίξετε μια ματιά στα κυριλλικά γράμματα και να δοκιμάσετε να μάθετε μερικές βασικές ρωσικές λέξεις.

Το κτίριο του Κοινοβουλίου στην Τιρασπόλ. Μπροστά του στέκεται, ίσως το τελευταίο, άγαλμα του Βλ. Λένιν.

Transnistria is a self-proclaimed republic that separated from Moldova after a devastating civil war that lasted for about two years, causing severe casualties on both sides. The state territory has the size half as big as the island Crete in Greece and is a narrow strip of land wedged along the Ukrainian borders and the river Dniester.

For outsiders, Transnistria is often «the country that doesn’t exist» or «the black hole of Europe» and the least known breakaway region in the former Soviet Union that, like South Ossetia, Abkhazia and Nagorno-Karabakh, has declared independence but has not been recognized by any other nation, not even Russia. Officially it’s still a part of Moldova, who granted limited recognition as an «autonomous territorial unit».

The history of Transnistria or Dnestr Moldovan Republic (also known as Pridnestrove, Transdnester, Transdniestria or in Russian: PMR - Pridnestrovskaia Moldavskaia Republika) and the city of Tiraspol (the toponym consists of two ancient Greek words: Τύρας, Tyras, the ancient name for the Dniester River, and polis, i.e., a city) as its capital, is complex and is worthy to check out.

Transnistria had a predominantly Russian and Ukrainian population who hoped to form a state that could remain a part of the USSR and feared that Moldova’s independence would mean a future reunification with Romania. In 1992 Moldova and Transnistria fought a war that ended with the involvement of Russian troops that were stationed there since the Soviet era. The state is still guarded by Russian peacekeeping forces.

Today Transnistria counts about 26 years of existence and still aims for international recognition. The fact is that its population, about half a million, live under a frozen state. Although they have economic ties with many countries, parliament and constitution, legislative and executive authority, police and army forces, national anthem and emblems and, maybe, the last flag with the hammer and sickle, its currency and passports are worthless outside its borders. Transnistria is among the poorest regions in Europe and the economic survival of the newborn state relies on the direct support from Moscow. In a 2006 referendum, the 97.2 % of the population voted in favor of joining the «Motherland» and even this referendum is not accepted internationally, not even by Russia, there are fears of a possible Russian incursion to occupy Transnistria. This scenario is empowered by signs of the Transnistrian government moving towards Moscow, as the 2013 law mandating Russian-language legislation aiming integration into the Russia-led Customs Union and the 2016 decree to adopt the Transnistrian legal system to the Russian one.

Tiraspol’s main war memorial commemorates the dead of the Great Patriotic War, the Afghanistan War and the Transdniestran War of 1990-2. The centerpiece of the memorial is a T-34/85 tank. There are also a number of individual and mass graves and a Grave of the Unknown Soldier. The inscription reads: “Имя твое неизвестно, подвиг твои бессмертен. Неизвестному солдату”. This means “Your name is unknown, your deed is immortal. Unknown soldier.”

Is PMR one of the last remnants of the USSR?

I really knew very few things about Transnistria before my first visit there, as a part of a motorbike trip up to Pripyat, Ukraine. I was only aware of the Moldovan – Transnistrian war in the early 90’s and heard of some clichés as the state is «the country that doesn’t exist» or «the black hole of Europe». Before my departure, I had to check my documents, as the Transnistrian «customs» and «borders» are within the Moldovan territory and I was worried if my id card is valid for my entry. While searching for it, I came across a lot of negative press about Transnistria (– PMR from now and on for shortage).

The time before any journey feels like flying, so i soon found myself before the PMR borders. I entered PMR from the road coming from the Moldovan capital, Kishinev. It was more recommended to enter from there. It took me like 30 min. to fill some application forms for my vehicle and some regarding my purpose of visit to PMR. I also paid some small fee for my vehicle. No fuss at all. Later I understood that this happened because I intended to stay there less than 10 hours and then exit Transnistrian territory. Exiting PMR near Dubasari, to the eastern borders to Ukraine (E584) some border guards didn’t let us out and had as wait under the August sun for no specific reason. Bribe was needed to solve our «paper problem». One year later, September 2016, I was again at the Moldovan – PMR «borders», this time coming from the west side of the city of Bender. When told the guards that I would stay overnight, after filling the same forms as last year, they had me waiting in a container-office until they clearly ask for some money, as a kind return for preparing my documents. Finally, this didn’t happen as playing the «dumb tourist» always pays off. Later some problems came up with the patrol police. They stopped me three times for checking my driving license and passport, trying to convince me I was not obeying the traffic signs and rules. I still don’t know why they harass travelers that much when they are particularly interested in the image of the country abroad.

The city of Tiraspol.

Most of the state and government buildings are on 25th October Street, like the House of Parliament (House of Soviets – Dom Sovetov) and the City Council. Many war memorials and statues can be found near the banks of Dniester river, like a Soviet T-34 tank and the memorial complex of the Soviet war in Afghanistan and the War of Transnistria. There is also standing, maybe the last, statue of Vladimir Lenin. The state buildings’ architecture, the road signs, the wide boulevards and big parks, the flags with the hammer and sickle, the political posters and slogans and the currency with Soviet generals printed on it surely give a sense of the ‘50s Soviet era, but is unfair to see the city and the state as an open-air communist museum. Citizens say that the preservation of all those past reminders of the bygone days of communism, happen just because they are proud of their history and nothing more.

Europeans and outsiders in general, describe entering PMR and visiting the capital city of Tiraspol, like a journey with a time machine back to the times of the former USSR. How valid may be such a comment when city’s infrastructure (banks, Sheriff’s new football stadium, chain supermarkets etc) demonstrate a modern capitalist state? My opinion is that such comments just oversimplifies visitors’ experience. Whether you agree with all the above or not, the truth is that Transnistrian people today try to change the way people look at their state and want foreigners to get to know their homeland a little better.

Some advice:

1. If you are in Transnistria for longer than 24 hours you must be somehow registered by a local person and for sure you have to make such declaration when entering.

2. Do not change too much to Transnistrian rubles. I still have some and are totally worthless outside of the country, as nowhere Transnistrian rubles are recognized as a currency.

3. Strictly obey the traffic rules, especially when driving your own vehicle. Your car/motorcycle plates already stand out and, believe me, police officers are everywhere.

4. Transnistrian officials are not so fond of people that make photos of state/government buildings on 25th October Street.

5. Nothing is written in English/Latin alphabet. It’s a good idea to have a look at Cyrillic letters and try learning some basic Russian words.

Transnistrian parliament building in Tiraspol. In front is, maybe the last still standing, the statue of Vladimir Lenin.

Διασχίζοντας τα σύνορα Λετονίας – Λιθουανίας και περίπου 12 χιλιόμετρα πριν τη μικρή επαρχιακή πόλη Siauliai, συναντήσαμε το θρυλικό «Hill of Crosses» - στα λιθουανικά «Kryžių Kalnas». Είχα ακούσει αρκετά για αυτό τον ιερό τόπο πριν τον επισκεφθώ, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ο χώρος είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο φανταζόμουν. Βρίσκεται στη μέση μιας τεράστιας αγροτικής έκτασης και ο λόφος μοιάζει να εμφανίζεται από το πουθενά.

Αν και οι διαστάσεις του «Λόφου των Σταυρών» είναι περίπου 60 μέτρα μήκος και 60 μέτρα πλάτος, ο αριθμός των σταυρών είναι άγνωστος. Εκτιμάται από διακόσιες χιλιάδες έως μισό εκατομμύριο, κάθε μεγέθους, υλικού και σχεδίου. Με τα χρόνια στο λόφο δεν τοποθετήθηκαν μόνο σταυροί, αλλά και μερικά γιγαντιαία αγάλματα του Χριστού, σκαλισμένες ξύλινες φιγούρες Λιθουανών ηρώων, χιλιάδες μικροσκοπικοί σταυροί και άλλες προσφορές πιστών. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μοναδικά αριστουργήματα της λιθουανικής λαϊκής τέχνης.

Η απαρχή της τοποθέτησης των σταυρών δεν είναι βέβαιη χρονικά, δεδομένου ότι χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Πιστεύεται ότι οι πρώτοι σταυροί που φυτεύτηκαν στο λόφο ήταν από τους συγγενείς των θυμάτων μετά την εξέγερση του 1831 και του 1863 κατά του Ρώσου τσάρου, καθώς οι οικογένειες δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα σώματα των ανταρτών ή δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν μια σωστή τελετή ταφής.

Μερικοί σταυροί ανεγέρθηκαν σε μνήμη ανθρώπων που απελάθηκαν στη Σιβηρία κατά τη σοβιετική περίοδο. Κατά τη διάρκεια αυτής που η θρησκεία απαγορεύτηκε, ο λόφος θεωρήθηκε ως σύμβολο αντίθετο στη σοβιετική ιδεολογία, οπότε οι σταυροί γκρεμίστηκαν, ενώ ο λόφος ισοπεδώθηκε αρκετές φορές.

Παρ 'όλα αυτά, όσο περισσότερο οι σοβιετικοί προσπαθούσαν να καταστρέψουν το χώρο, τόσο περισσότερο οι Λιθουανοί έφερναν νέους σταυρούς, ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας, παρά τον μεγάλο κίνδυνο να συλληφθούν από την KGB ή το σοβιετικό στρατό που επιτηρούσε την περιοχή.

Τελικά, ο λόφος στάθηκε μέσα στα χρόνια ως μνημείο αντίστασης απέναντι στο κομμουνιστικό καθεστώς. Αφού λοιπόν η Λιθουανία πέρασε τον Γολγοθά που οδήγησε στην ανεξαρτησία της, ο χώρος προσκυνήματος εξελίχθηκε από ένα πεδίο συνώνυμο με την καταπίεση και τα βάσανα, σε μια διαχρονική εικόνα της εθνικής ταυτότητας και της θρησκευτικότητας της Λιθουανίας.

Riding through the Latvian – Lithuanian «borders», some 12 km before the small provincial town of Siauliai we came across the legendary Hill of Crosses - in Lithuanian «Kryžių Kalnas». I have heard of this sacral place long before I ever visited it, but, to be honest, the site was far larger than I had imagined. Situated in the middle of a vast area of grass fields, the hill rises like out of nowhere.

Although its dimensions are around 60 meters long and 60 meters wide, the number of the crosses is unknown. It is estimated from 200,000 up to half million of every size, material and design. Over the years on the Hill are not only brought crosses, but also some gigantic statues of Jesus Christ, paintings of Lithuanian heroes, thousands of tiny crucifixes and other offerings. The sure thing is, they are unique artifacts of Lithuanian folk-art.

The origin of the practice of planting crosses is not certain as it dates back to the 14th century. It is believed that the first crosses were left on the Hill by the relatives of the victims after the rebellion of 1831 and 1863 against the Russian tsar, as families couldn’t locate the bodies of the rebels or couldn’t offer them a proper burial ceremony.

Some crosses are also memorials for people that were deported to Siberia in Soviet times. During the Soviet era when religion was forbidden, the Hill was considered a symbol opposing the Soviet ideology, so the crosses were brought down and the hill was bulldozed and leveled several times.

Nevertheless, the more the site was crushed, the more the Lithuanian people were bringing new crosses, even at nights, despite the great risk of getting arrested by the KGB or the Soviet army who were guarding the area.

Eventually, the Hill stood for as the memorial of resisting the communist regime. After Lithuania passed the Golgotha leading to independence, the pilgrimage site developed from a field synonymous to oppression and sufferings to a timeless icon of Lithuania’s national identity and religiousness.

The «Transfagarasanul» road, as its name implies, is the highway that crosses the Fagaras Mountains - DN7C (officially called National Road 7C) and is the most famous road in Romania, perhaps Europe and well-known in the rest of the world because of the landscape variations around it. Essentially, unites Transylvania with Wallachia, but it is not only that. It is the result of the megalomania of N. Ceausescu and the road that climbs to the highest altitude in Romania, at 2042 meters near Lake Balea. The route starts from Brasov and ends at Cartisoara, crossing the European highway Sibiu - Brasov. It is 151 km long. During the winter, from November 1st to June 30th, between Negru Peak and the Balea Cascada lodge, the road closes.

This road is not for those who are afraid of heights, and in some places, driving can become dangerous. There are large sections of road without protective barriers or next to cliffs reaching deep up to 300 meters. Also, due to heavy snowfall, asphalt is not ideal and requires increased attention.

When planning a route crossing the Transfagarasan, you should spend as much time as possible since parts of the road use various vehicles (often large trucks and caravans) and animal flocks. So with the steep rocks on the one side and cliffs on the other, probably is not an easy pass. If someone is in hurry and travels aiming "from point A to point B", it is better to use the E81 road, from Sibiu to Minicu Vilcea.

I crossed the highway from north to south, starting from Cartisoara. It's a good idea to refill your motorcycle's tank here.

After a light meal in the tourist restaurants and some photos, I am moving towards the foothills of the mountain, looking forward to seeing the first turns. My wishes are coming true soon and I ascend through the dense forest.

I was abstracted by the landscape around me, but other riders who greet me in the opposite direction, bring me back to my course. I want to stop somewhere for a few minutes and suck in the pictures that surround me, but the weather is closing and the temperature drops considerably.

Soon I get to a point with a lot of people and traffic. Small wooden shops with works of folk art, souvenirs and food attract many tourists.

I meet here two motorcyclists from Poland that later our roads cross quite often. For hikers, there is also a path that leads to a point with a perfect view of the Balea Cascada waterfall. Ten minutes later I am on my way again and after a series of uphill turns, I enter the central plateau, the most photographed valley of Transgararasan.

I try to photograph a part of it, but I believe that no camera can capture the splendor and the impact of the landscape on the human soul.

I am now at a point where the clouds seem to be formed at lower altitudes than the road I drive.

At the top of the mountain is Lake Bilea (or Balea), a glacier lake that has unfortunately been covered by fog for most of the year.

During my visit, I find Lake Balea in such a dense and frozen fog that I barely remain, as I can not even take a picture. Perhaps better because it has so many people there that I could not make a good shot. Here there is a restaurant and rooms where you can stay, especially if the weather is bad and you do not want to continue. Prices are quite high for Romanian standards but justified because of the remote location. I read somewhere that many tourists come during the winter season near Lake Bâlea for climbing on ice, skiing or visiting the Ice Hotel that is being built every year by ice of the lake. A thick fog also fills the 887-meter tunnel that leads to the other side, close to the fire brigade station.

Driving into it the minimal visibility, darkness and my effort to leave room for the vehicles that come to the other traffic stream, make me think I travel in time. Getting out of the tunnel the weather was completely different, surprisingly warm and the atmosphere clean.

From this side of the mountains of Fagaras, with the successive downhill turns, I descend to Lake VIdraru.

I overtake the Cascada Capra cascade that goes directly from the homonymous glacier lake at the top of the mountain, as I avoid the very touristic spots. From this point many cyclists start their route down to the dam, taking advantage of the downhill.

Near the pretty spectacular Lake Vidraru, I meet other motorcyclists from Turkey and Poland, as well as 6-7 Greeks that I noticed earlier near the top.

From the dam of the lake, you can choose to navigate to its right or left side to reach the town of Curtea de Arges. I choose the most established route to the dam at the bottom of the lake. The road here is even worse and I see signs of Dracula's Castle. «Hats off» to the Romanians as they manage to connect everything with the legacy of the famous Count. Perhaps this ruined castle is the closest to the myth of the bloodstained ruler. Poenari Castle. I wrote it on my list of places I will visit in the future, although I will need to climb the 1480 concrete stairs to its acropolis. From now on the road to Pitesti, where I overnight, is relatively indifferent. The monotony is interrupted by shepherds, who drive their flocks in the middle of the road, by carts and wagons. Those images of rural life carry my thoughts to similar seasons of my country's past.

If you have not been persuaded so far of the presenter of a well-known four-wheel English show to ride the Transgarasan Highway, I will not be able to do it. What I can add is that this is a road that every motorcyclist will surely enjoy. Personally, I focused on driving as much as possible, concentrating on my lines, to feel as close as possible to my road and motorcycle. There were times when I felt awe and fear for the road I was in, as if I were somehow inferior and the next moment the adrenaline flood in me after a quick exit from the corner. Also, the self-confidence that I am driving perhaps one of the best motorcycles ever been produced. Although asphalt is of average quality at the highest points, the view is unique. The demands of driving on continuous hairpins do not allow you to observe the nature around you, so I suggest driving both directions. Firstly, north to south for the driving experience and after the opposite direction for some stops and photos. My complaint is that I did not take a lot of photos. However, this can be a good excuse to come back!

I believe I have had enough time to come closer to my real self. This trip really added something to my experiences and contributed to expand a little more my personal «treasure» of memories.

About me

follow me

My Trips

PoI's and Roads

Post by country

My Social Media feed