One of the things I over joy is preparing my motorcycle to hit the road on my own , carrying only essential stuff, having a basic de...

One of the things I over joy is preparing my motorcycle to hit the road on my own, carrying only essential stuff, having a basic destination idea and, of course, without a specific daily plan. I have come to the conclusion that after a few days of solo riding, you reach a point where you get to know yourself much better, you perceive and overcome your limits. Exiting the personal safety zone that is created by the routine of everyday life, the need for communication and ingenuity is activated, as well as other mechanisms and skills. Those who ride a motorcycle and traveling is their passion, fully understand what I mean. I was in such situation in late November 2015, when I decided to throw two-three necessary things in my side panniers and hit the engine start button.

Day 1 [20-11-2015]

My trip started from Thessaloniki, late in the afternoon, so I decided to stay overnight in Skopje. I always treat the miles on the E75 motorway as a necessary evil, so I drive rather mechanically. 

I have often thought of buying a 650cc bike, such as a Yamaha XT 600 or even better a TTR 600, but such moments I realize that they would not serve my needs, as they don’t have the ability to swallow the indifferent kilometers. Perhaps I will rethink the purchase of a smaller bike when the project «central Asian -stans» matures. A short stop just before the borders, at the Monument to the Fallen of the World War I, near Polykastro city. The recent developments and the overwhelming political atmosphere, make it truly worthy of wonder how diverse forces and people of different background and points of reference have managed to join their forces against a common enemy. Busts of the prime ministers of each country and dedication in the inscription in five languages: «To the heroic children of Greece, France, Great Britain, Italy and Serbia, who, faithful to the demands of their ancestors, struggled in these places and fell for Freedom and World Peace. 1916-1918». 

Day 2 [21-11-2015]

After my yesterday's visit to the monument to the Fallen, I had the idea of visiting another one, which I had overtaken in an earlier trip and was just outside Nis. So, I departed from Skopje, heading to Bubanj Park. Its premises are mainly dedicated to the inhabitants of the city of Nis, executed during the Second World War. The number of the victims varies at each source, however, it exceeds 10,000. The wiki mentions  «...german execution squads established sites in Bubanj forest to which Serbs, Gypsies and Jews were brought by trucks. Mass exterminations were carried out from February 1942 to September 1944, including about 10,000 inmates and detainees killed by the Special Police and local penal authorities. The entire area is intersected by trenches in which the shooting victims were buried. Before the withdrawal of the Germans as the Red Army advanced into Yugoslavia in 1944, captured Italians were ordered to dig up the trenches and burn the corpses of the victims in order to destroy all traces of the atrocities committed there…». During my visit, I was particularly impressed by the three giant punches that dominated the center of the park. It represents a male, a female and a child, defying the enemy. They are associated with resistance and execution in Bubanj of entire families. For the victims, Ivan Vučković devoted the poem: «From the blood of communists and patriots the fists were born: Fists of rebellion and warning, fists of revolution, fists of freedom. We were shot, but never killed, never subdued. We crushed the darkness and paved the way for the Sun».

As the weather got worse, I decided to leave the park shortly and to set sail for Belgrade. Almost every time I am in Belgrade, I pass in front of Hotel Yugoslavia. For some reason, I feel an irresistible attraction and curiosity to explore the site with a local, before the Greek investors who acquired it in 2010, shake off every sign of the remains of the west wing bombing of 7/8 May 1999. For me, the hotel expresses an ex-Yu nostalgia for the lifestyle of that time.

Day 3 [22-11-2015]

The morning wake up in Belgrade was a surprise to me. My bike was decorated with snow, which made me particularly nervous about the continuation of my trip. I had my breakfast and watched the weather forecast. Irony... In Heraklion (Crete island), 20 degrees were expected, while Belgrade was just above 0. I decided to head for Sarajevo. The weather was not good and I spent a while in front of the hotel, by the river, hoping that if I leave later, the temperature would rise.

Zemun. A very special area in Belgrade. Preserved buildings in the shadow of giant cement residential blocks. 

My professor of Serbo-Croatian language, in a lesson, reported that a Greek school was set up and operated in Zemun (or Smelinon, in greek) in the Klisurian community and that in general, the presence of the Greek Vlach merchants in northern Serbia was significant. Another example is the Grckoskolska Street, meaning «Greek school street», in Novi Sad. I started heading for Sabac and then entered the territory of the Serbian Republic of Bosnia. I had a stop on the provincial M19 road, under the shade of Zornik Castle. 

The signs showed I was close to Srebrenica. Since It was still early, I decided to go to these places, where horror evolved during the Yugoslav War, before I ended up in Sarajevo to spend the night. I also visited Bratunac a memorial of the 2nd World War and then headed to the Potocari Memorial and Cemetery for the Victims of the 1995 Genocide.

Along the way, in various places, I saw posters with the image of V. Putin and written on them: «Istočna alternativa - Republika Srpska». I did not know why those posters appeared, but I think they are related to the court trial and measures against the military commander Nacer Oric or the July, 11th that was the anniversary to of the twentieth anniversary of the genocide of Srebrenica.

If anyone wants to know more about the events of 1995, can make a relevant search, as there are infinite sources and references. I continued my course at the M-19 road when, just before Vlasenica, it started to snow and night fell. 

I usually do not give good advice, and I often do not even follow those that I would give to others. Such was the case. I was in the wrong place, the wrong time, having the wrong equipment. Soon the road was covered with snow and I found myself driving with the dark visor on my helmet fully opened, of course without a pin lock, trying desperately to find where the road was under the snow. Whenever I met a leading vehicle, I remember trying to follow it and driving through the groove that was formed by its tires. 

Late in the evening and almost frozen, I arrived in Sarajevo. I had a room in the city center, gazing at the snow from the window and making plans for the next day.

Day 4 [23-11-2015]

Good morning Sarajevo. Fortunately, the weather made me a big favor and I said goodbye to the city, almost with the sun above my head.

I followed the provincial M5 / R448 road and had my first stop at a wonderful spot next to the river Drin. I was thinking that Montenegro and Bosnia excel in natural beauty among the other Balkan countries.

When I arrived at Visegrad, I remembered that I had not yet read the relevant novel by the Yugoslav writer Ivo Andric «Na Drini čuprija», for which he was awarded the Nobel Prize. Immediately after the border, on Serbian terrain, I visited Mokra Gora. It means «wet mountain» and here, with the financial support of Emir Kusturica, was built Drvengrad (also known as Küstendorf or Mećavnik), where his film «Life is a miracle» was shot. 

After following the Uzice – Cacak route, I arrived and spent a night in Nis.

Day 5 [24-11-2015]

In the breakfast room, I was thinking of my route options, as I abstained very little from returning to my hometown Thessaloniki and having a rest. I finally decided to do so, exiting Serbia from the border near Pirot city. Entering Bulgaria I met a monument of the 1889 Serbian-Bulgarian War, at the site of Slivnitsa, also known as the «Battle of the Captains against the Generals».

Shortly before the Sofia districts, I remembered the Communist monument on mt. Buzludzha and how much I wanted to enter it all the times I passed through that area. Moreover, it is a monument included into travel plans of motorcyclists who pass through this province of Bulgaria. Οn the E-85 / 5 road, shortly after Kazanlak, I met another of the many monuments that are scattered in the territory of Bulgaria, the one of Dhimitar Blagoev. 

Born in 1856 in the village of Zagoritsani (today: Vassiliada) of Kastoria, at that time part of the Ottoman Empire. He supported the implementation of socialism in Bulgaria and in July 1891, on his own initiative, a meeting of social-democratic groups was held at the top of mt. Buzludzha and the founding of the Bulgarian Socialist Democratic Party also took place. To honor Blagoev, ninety years later, in 1981, the congenial conference space was built, which I was about to visit a little later, and Upper Tzoumaya was renamed Blagoevgrad. Climbing from Kazanluk, I found dense fog. Was it possible for this gigantic structure to be swollen by the mist? 

Getting to the top, I noticed that the surrounding area was entirely mine, unlike the previous times I met several visitors. After a short search, I discovered that entering the «spaceship» was only possible by a hole, on the right, just some meters from the main entrance. I climbed to see where it leaded and common sense stopped me before jumping into the dark interior. I did not even have a flashlight, it was almost five in the afternoon and given that no one else was near, I refused to take the risk of exploring, by postponing it for the future. 

Descending the 1440 meters altitude of the monument's site, I was so impressed by the size of the building and I was thinking of the resources that were needed to build it, in combination with its degree of abandonment. Weather phenomena and time seem to have taken over, playing the last act of the drama, that is, its final dissolution. I do not know why this is the case, but I personally disagree with the destruction of any evidence for the mistakes of the past, since it could be a good basis for not repeating them in the future. Lastly, several attempts have been made to raise money for its restoration. Later, i spent the night at Plovdiv.

Day 6 [25-11-2015]

The next day was filled with the boring mileage of returning home. It was not just that I generally do not like big straight roads and highways. It was also that as the mileage dropped, the more I was realizing that my ride was coming to its end. Despite the heavy rain that mutated me to a human fish and escorted me up to the courtyard of my house, my trip has fulfilled its goal. I have driven a total of 2.300 kilometers, mainly on small country roads, I met (and at least tried to communicate with) new people and of course I filled my batteries up to my next ride.

Thanks for the read.

Κάτι που απολαμβάνω υπερβολικά είναι η προετοιμασία της μηχανής μου για να ξεκινήσω εκδρομή μόνος μου , με ελάχιστα πράγματα και βασ...

Κάτι που απολαμβάνω υπερβολικά είναι η προετοιμασία της μηχανής μου για να ξεκινήσω εκδρομή μόνος μου, με ελάχιστα πράγματα και βασικό εξοπλισμό, έχοντας μια γενική ιδέα προορισμού και φυσικά χωρίς συγκεκριμένο ημερήσιο προγραμματισμό. Έχω καταλήξει ότι μετά από μερικές μέρες solo riding, φτάνεις σε ένα σημείο που γνωρίζεις καλύτερα τον ίδιο σου τον εαυτό, αντιλαμβάνεσαι και ξεπερνάς τα όρια σου. Η έξοδος από την προσωπική ζώνη ασφαλείας που δημιουργεί η ρουτίνα της καθημερινότητας, ενεργοποιεί την εφευρετικότητα, την ανάγκη για επικοινωνία και μια σειρά από άλλους μηχανισμούς και δεξιότητες. Όσοι οδηγείτε μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια είναι το πάθος σας, γνωρίζετε πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμουν στα τέλη Νοέμβρη του 2015, όταν αποφάσισα να ρίξω τα απολύτως απαραίτητα πράγματα στις πλαϊνές μου βαλίτσες και να πατήσω τη μίζα.

Μέρα 1η [20-11-2015]

Ξεκίνησα από Θεσσαλονίκη σχετικά αργά το απόγευμα, οπότε αποφάσισα να διανυκτερεύσω στα Σκόπια. Αυτά τα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο Ε-75, τα αντιμετωπίζω πάντα ως αναγκαίο κακό και οδηγώ μάλλον μηχανικά και εκτελεστικά.

Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να αποκτήσω ένα μικρότερο δίκυκλο, μέχρι 650 cc, όπως για παράδειγμα ένα Yamaha XT 600 ή ακόμα καλύτερα ένα TTR 600. Τέτοιες στιγμές όμως αντιλαμβάνομαι πως δεν θα εξυπηρετούσαν τη χρήση που απαιτώ από τη μοτοσυκλέτα, δηλαδή τη δυνατότητα να καταπίνει τα αδιάφορα χιλιόμετρα. Ίσως να ξανασκεφτώ την αγορά μιας μικρότερης μηχανής, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες και προετοιμάσω το project «central asian -stans». Μια μικρή στάση λίγο πριν τα σύνορα, στο Διασυμμαχικό Μνημείο Πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κοντά στο Πολύκαστρο. Με τις σημερινές εξελίξεις και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, είναι πραγματικά άξιο απορίας το πως κατάφεραν ετερόκλητες δυνάμεις και λαοί από διαφορετικό υπόβαθρο και σημείο αναφοράς, να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια σε κοινό εχθρό. Προτομές  των πρωθυπουργών της κάθε χώρας και αφιέρωση στην επιγραφή σε πέντε γλώσσες: «Στα ηρωικά τέκνα της Ελλάδος, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Σερβίας, τα οποία, πιστά στις επιταγές των προγόνων τους, αγωνίστηκαν σε αυτά τα μέρη και έπεσαν για την Ελευθερία και την Παγκόσμια Ειρήνη. 1916-1918». 

Μέρα 2η [21-11-2015]

Μετά τη χτεσινή μου επίσκεψη στο μνημείο πεσόντων, μου μπήκε η ιδέα να επισκεφτώ ακόμη ένα, που σε παλιότερη βόλτα είχα προσπεράσει βιαστικά και βρισκόταν λίγο έξω από τη Νις. Ξεκίνησα λοιπόν από τα Σκόπια με προορισμό το πάρκο Bubanj. Οι χώροι του αφιερώνονται κυρίως στους κατοίκους της πόλης Νις, που εκτελέστηκαν κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αριθμός αυτών ποικίλει σε κάθε πηγή, ξεπερνά πάντως τις 10.000. Η wiki, μεταξύ άλλων, αναφέρει «...german execution squads established sites in Bubanj forest to which Serbs, Gypsies and Jews were brought by trucks. Mass exterminations were carried out from February 1942 to September 1944, including about 10,000 inmates and detainees killed by the Special Police and local penal authorities. The entire area is intersected by trenches in which the shooting victims were buried. Before the withdrawal of the Germans as the Red Army advanced into Yugoslavia in 1944, captured Italians were ordered to dig up the trenches and burn the corpses of the victims in order to destroy all traces of the atrocities committed there…». Κατά την επίσκεψή μου, εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από τις τρεις γιγαντιαίες γροθιές που κυριαρχούσαν στο κέντρο του πάρκου. Πρόκειται για μια ανδρική, μια γυναικεία και μια παιδική, που αψηφούν τον εχθρό. Συνδέονται με την αντίσταση και την εκτέλεση στο Bubanj ολόκληρων οικογενειών. Για τα θύματα ο Ivan Vučković αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους: «From the blood of communists and patriots the fists were born: Fists of rebellion and warning , fists of revolution , fists of freedom. We were shot, but never killed, never subdued. We crushed the darkness and paved the way for the Sun».

Καθώς ο καιρός όλο και χειροτέρευε, αποφάσισα να ξεκινήσω σύντομα και να καταλύσω στο Βελιγράδι. Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι στο Βελιγράδι, περνάω μπροστά και από το «Hotel Yugoslavia». Για κάποιο λόγο, νιώθω μια ανεξήγητη έλξη και περιέργεια να το εξερευνήσω από κοινού με κάποιον ντόπιο, πριν οι Έλληνες επενδυτές που το απέκτησαν το 2010 σβήσουν από πάνω του κάθε σημάδι του βομβαρδισμού της δυτικής πτέρυγας της 7/8 Μαΐου 1999. Για μένα αυτό το ξενοδοχείο εκφράζει μια «ex- Yu» τύπου νοσταλγία για το lifestyle εκείνης της εποχής.

Μέρα 3η [22-11-2015]

Το πρωινό ξύπνημα στο Βελιγράδι μου επιφύλασσε και μια έκπληξη. Η μοτοσυκλέτα μου ήταν διακοσμημένη με χιόνι, κάτι που με ανησύχησε ιδιαίτερα για τη συνέχεια του ταξιδιού μου. Πήρα το πρωινό μου παρακολουθώντας το δελτίο καιρού. Τι ειρωνεία.. Στο Ηράκλειο αναμένονταν 20 βαθμοί, την στιγμή που το Βελιγράδι βρισκόταν οριακά πάνω από τους 0. Αποφάσισα να κινηθώ προς το Σεράγεβο. Ο καιρός όμως δεν ήταν ακόμη ιδανικός και πέρασα λίγη ώρα μπροστά από το ξενοδοχείο, στις όχθες του ποταμού, ελπίζοντας πως αν ξεκινούσα αργότερα θα ανέβαινε και λίγο η θερμοκρασία.

Ζέμουν (Zemun). Ιδιαίτερη περιοχή στο Βελιγράδι. Πανέμορφα διατηρητέα κτίρια στη σκιά μπρουτάλ τσιμεντένιων μπλοκ κατοικιών.

Η καθηγήτρια μου της σερβοκροατικής γλώσσας, σε κάποιο μάθημα, είχε αναφέρει ότι στο Ζέμουν (ή Σμελίνο) ιδρύθηκε και λειτουργούσε ελληνικό σχολείο στην παροικία των Κλεισουριέων και ότι γενικότερα η παρουσία των Ελλήνων Βλάχων εμπόρων στη βόρεια Σερβία ήταν εξαιρετικά σημαντική. Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και η οδός Grckoskolska, δηλαδή οδός ελληνικού σχολείου στο Νοβι Σαντ (Novi Sad). Ξεκίνησα με κατεύθυνση προς το Σάμπατς (Šabac) και στη συνέχεια πέρασα στην περιοχή της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Στάση στον επαρχιακό Μ-19, στη σκιά του κάστρου Ζβόρνικ (Zvornik).

Οι πινακίδες έδειχναν πως κοντά είναι η πόλη Σρεμπρένιτσα (Srebrenica).  Μιας και ήταν ακόμη νωρίς αποφάσισα να περάσω από αυτούς τους τόπους, όπου εξελίχθηκαν θηριωδίες κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, πριν καταλήξω στο Σαράγιεβο που θα διανυκτέρευα. Στάση Μπράτουνατς (Bratunac) σε μνημείο του Β’ Π.Π. και στη συνέχεια στο νεκροταφείο του Potočari (Srebrenica – Potočari Memorial and Cemetery for the Victims of the 1995 Genocide).

Κατά μήκος αυτής της διαδρομής, σε διάφορα σημεία είδα αναρτημένες αφίσες με το πρόσωπο του Β. Πούτιν και τίτλο: «Istočna alternativa - Republika Srpska». Τα πόστερ αυτά δε γνωρίζω γιατί ήταν αναρτημένα, πάντως θεωρώ σχετίζονται με τη δίκη και τα μέτρα κατά του στρατιωτικού διοικητή Nacer Oric ή με την επέτειο της 11ης Ιουλίου, για τη συμπλήρωση των είκοσι χρόνων από τη γενοκτονία της Srebrenica.

Αν κάποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τα σχετικά γεγονότα του 1995, μπορεί να το αναζητήσει μόνος του, υπάρχουν άπειρες πηγές και αναφορές. Συνέχισα την πορεία μου στον Μ-19 όταν, λίγο πριν τη Βλασένιτσα (Vlasenica), άρχισε να νυχτώνει και να χιονίζει δυνατά.

Συνήθως δεν δίνω καλές συμβουλές, ενώ πολύ συχνά δεν τηρώ καν αυτές που θα έδινα σε άλλους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και αυτή. Ήμουν στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα και δυστυχώς με το λάθος εξοπλισμό. Σύντομα ο δρόμος καλύφθηκε από χιόνια και βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να οδηγώ με ανοιχτή τη ζελατίνα, αφού κακώς είχα τοποθετήσει τη σκούρη και χωρίς pin lock, προσπαθώντας να βρω που βρίσκεται ο δρόμος κάτω από το χιόνι που είχε ήδη στρωθεί. Όποτε συναντούσα προπορευόμενο όχημα, θυμάμαι να πασχίζω να το ακολουθήσω, με σκοπό να οδηγώ μέσα στο αυλάκι που σχημάτιζε το λάστιχο του. Αργά το βράδυ και σχεδόν παγωμένος, έφτασα στο Σεράγεβο.

Βολεύτηκα σε δωμάτιο στο κέντρο της πόλης, χαζεύοντας το χιονόνερο από το τζάμι του δωματίου και καταστρώνοντας σχέδια για την επόμενη μέρα.

Μέρα 4η [23-11-2015]

Καλημέρα Σαράγιεβο. Ευτυχώς ο καιρός μου κανε το χατήρι και αποχαιρέτησα την πόλη, σχεδόν με ήλιο.

Ακολούθησα τον επαρχιακό Μ-5/R-448 και έκανα την πρώτη μου στάση σε ένα υπέροχο σημείο δίπλα στον ποταμό Δρίνο. Σκεφτόμουν ότι το Μαυροβούνιο και η Βοσνία υπερέχουν των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών σε φυσική ομορφιά.

Φτάνοντας στο Βίσεγκραντ (Višegrad), θυμήθηκα ότι ακόμη δεν είχα διαβάσει το σχετικό μυθιστόρημα του Γιουγκοσλάβου συγγραφέα Ίβο Άντριτς «Το γεφύρι του Δρίνου» (Ivo Andrić «Na Drini ćuprija»), για το οποίο τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ. Αμέσως μετά τα σύνορα, σε σερβικό πλέον έδαφος, επισκέφτηκα τη Μόκρα Γκόρα (Mokra Gora). Σημαίνει «βρεγμένο βουνό» και εδώ, με οικονομική ενίσχυση του Εμίρ Κουστορίτσα, κατασκευάστηκε το παραδοσιακό χωριό Drvengrad (Дрвенград), επίσης γνωστό και ως Küstendorf (Кустендорф) ή Mećavnik (Мећавник). Στους χώρους αυτούς έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας του «Life is a miracle». 

Ακολουθώντας τη διαδρομή Ούζιτσε – Τσάτσακ (Užice  – Čačak), κατέληξα και πέρασα το βράδυ μου στο Νις.

Μέρα 5η [24-11-2015]

Στην αίθουσα πρωινού εξέταζα τις επιλογές μου, καθώς απείχα μια γκαζιά από το να επιστρέψω Θεσσαλονίκη και να ξεκουραστώ. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω, αλλά εξερχόμενος της Σερβίας από το Πίροτ (Pirot). Μπαίνοντας Βουλγαρία συναντώ ένα μνημείο του σερβοβουλγαρικού πολέμου του 1885, στη θέση Σλίβνιτσα (Slivnitsa), γνωστή και ως «Μάχη των Λοχαγών ενάντια στους Στρατηγούς».

Λίγο πριν τον περιφερειακό της Σόφιας, μου ξύπνησε μια μνήμη – απωθημένο, να μπω επιτέλους στο κομμουνιστικό μνημείο στο όρος Μπουζλουτζά (Buzludzha). Λίγο – πολύ είναι πλέον ένα μνημείο που έχουν ενσωματώσει στα ταξιδιωτικά τους σχέδια οι μοτοσυκλετιστές που διέρχονται από την αυτή την επαρχία της Βουλγαρίας. Στον Ε-85/5, λίγο μετά το Καζανλούκ (Kazanlak), συνάντησα ένα ακόμη από τα πολλά μνημεία που βρίσκονται διάσπαρτα στη βουλγαρική επικράτεια, αυτό του Dhimitar Blagoev.

Γεννημένος στα 1856 στο χωριό Ζαγορίτσανη (σημερινό όνομα Βασιλειάδα) της Καστοριάς, την εποχή εκείνη τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υποστήριζε την εφαρμογή του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία και τον Ιούλιο του 1891, με πρωτοβουλία του, έγινε συνάντηση σοσιαλδημοκρατικών κύκλων στην κορυφή του όρους Μπουζλουτζά και εν συνεχεία η ίδρυση του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος. Προς τιμή του, ενενήντα χρόνια αργότερα, το 1981, χτίστηκε ο ομώνυμος συνεδριακός χώρος που θα επισκεπτόμουν λίγο αργότερα και η Άνω Τζουμαγιά μετονομάστηκε σε Μπλαγκόεβγκραντ. Ανεβαίνοντας από το Καζανλούκ (Kazanlak), έπεσα σε πυκνή ομίχλη. Υπήρχε περίπτωση να χαθεί μέσα της το γιγαντιαίο κομμουνιστικό οικοδόμημα; 

Φτάνοντας στην κορυφή διαπίστωσα ότι ο χώρος ήταν αποκλειστικά δικός μου, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που συνάντησα αρκετούς επισκέπτες. Μετά από μια σύντομη έρευνα ανακάλυψα ότι η είσοδος σε αυτό ήταν δυνατή μόνο από μια τρύπα στην δεξιά πλευρά της εισόδου. Σκαρφάλωσα να δω που καταλήγει αυτή και μάλλον η κοινή λογική με σταμάτησε πριν πηδήξω στο σκοτεινό εσωτερικό. Δεν είχα ούτε φακό, ήταν ήδη σχεδόν 5 το απόγευμα και με δεδομένο ότι κανείς άλλος δεν βρισκόταν κοντά, αρνήθηκα να πάρω το ρίσκο της εξερεύνησης, αναβάλλοντας την για το μέλλον. 

Κατηφορίζοντας τα 1440 μέτρα υψομέτρου της τοποθεσίας του μνημείου, αναλογιζόμουν το μέγεθος του οικοδομήματος και τους πόρους που θα χρειάστηκαν για την ανέγερσή του, σε συνδυασμό όμως με το βαθμό εγκατάλειψης του. Τα καιρικά φαινόμενα και ο χρόνος μοιάζει να έχουν αναλάβει την τελευταία πράξη του δράματος, δηλαδή την οριστική του διάλυση. Δε γνωρίζω γιατί συμβαίνει αυτό, προσωπικά όμως διαφωνώ με την καταστροφή των αποδείξεων για τα λάθη του παρελθόντος, αφού θα μπορούσε να είναι μια καλή βάση για την μη επανάληψή τους στο μέλλον. Τελευταία γίνονται αρκετές προσπάθειες να συγκεντρωθούν χρηματικά ποσά για την αποκατάστασή του. Πέρασα το βράδυ μου στη Φιλιππούπολη (Plovdiv).

Μέρα 6η [25-11-2015]

Η επόμενη μέρα γέμισε από τα βαρετά χιλιόμετρα της επιστροφής. Δεν ήταν μόνο ότι γενικά δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ευθείες και οι αυτοκινητόδρομοι, ήταν και ότι όσο μειώνονταν τα χιλιόμετρα μέχρι την πόλη μου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα πως η βόλτα μου έφτανε στο τέλος της. Παρ’ όλη τη βροχή μέχρι την αυλή του σπιτιού μου, που με έκανε να μεταλλαχτώ σε ψάρι, η εκδρομή μου εκπλήρωσε τον στόχο της. Κάλυψα συνολικά 2.300 χιλιόμετρα, κυρίως σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους, γνώρισα (ή τουλάχιστον προσπάθησα να επικοινωνήσω με) νέους ανθρώπους και φυσικά γέμισα τις μπαταρίες μου, μέχρι την επόμενη μοτοβόλτα.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.