The «Transfagarasanul» road, as its name implies, is the highway that crosses the Fagaras Mountains - DN7C (officially called National ...

The «Transfagarasanul» road, as its name implies, is the highway that crosses the Fagaras Mountains - DN7C (officially called National Road 7C) and is the most famous road in Romania, perhaps Europe and well-known in the rest of the world because of the landscape variations around it. Essentially, unites Transylvania with Wallachia, but it is not only that. It is the result of the megalomania of N. Ceausescu and the road that climbs to the highest altitude in Romania, at 2042 meters near Lake Balea. The route starts from Brasov and ends at Cartisoara, crossing the European highway Sibiu - Brasov. It is 151 km long. During the winter, from November 1st to June 30th, between Negru Peak and the Balea Cascada lodge, the road closes.

This road is not for those who are afraid of heights, and in some places, driving can become dangerous. There are large sections of road without protective barriers or next to cliffs reaching deep up to 300 meters. Also, due to heavy snowfall, asphalt is not ideal and requires increased attention.

When planning a route crossing the Transfagarasan, you should spend as much time as possible since parts of the road use various vehicles (often large trucks and caravans) and animal flocks. So with the steep rocks on the one side and cliffs on the other, probably is not an easy pass. If someone is in hurry and travels aiming "from point A to point B", it is better to use the E81 road, from Sibiu to Minicu Vilcea.

I crossed the highway from north to south, starting from Cartisoara. It's a good idea to refill your motorcycle's tank here.

After a light meal in the tourist restaurants and some photos, I am moving towards the foothills of the mountain, looking forward to seeing the first turns. My wishes are coming true soon and I ascend through the dense forest.

I was abstracted by the landscape around me, but other riders who greet me in the opposite direction, bring me back to my course. I want to stop somewhere for a few minutes and suck in the pictures that surround me, but the weather is closing and the temperature drops considerably. 

Soon I get to a point with a lot of people and traffic. Small wooden shops with works of folk art, souvenirs and food attract many tourists.

I meet here two motorcyclists from Poland that later our roads cross quite often. For hikers, there is also a path that leads to a point with a perfect view of the Balea Cascada waterfall. Ten minutes later I am on my way again and after a series of uphill turns, I enter the central plateau, the most photographed valley of Transgararasan. 

I try to photograph a part of it, but I believe that no camera can capture the splendor and the impact of the landscape on the human soul. 

I am now at a point where the clouds seem to be formed at lower altitudes than the road I drive.

At the top of the mountain is Lake Bilea (or Balea), a glacier lake that has unfortunately been covered by fog for most of the year.

During my visit, I find Lake Balea in such a dense and frozen fog that I barely remain, as I can not even take a picture. Perhaps better because it has so many people there that I could not make a good shot. Here there is a restaurant and rooms where you can stay, especially if the weather is bad and you do not want to continue. Prices are quite high for Romanian standards but justified because of the remote location. I read somewhere that many tourists come during the winter season near Lake Bâlea for climbing on ice, skiing or visiting the Ice Hotel that is being built every year by ice of the lake. A thick fog also fills the 887-meter tunnel that leads to the other side, close to the fire brigade station. 

Driving into it the minimal visibility, darkness and my effort to leave room for the vehicles that come to the other traffic stream, make me think I travel in time. Getting out of the tunnel the weather was completely different, surprisingly warm and the atmosphere clean. 

From this side of the mountains of Fagaras, with the successive downhill turns, I descend to Lake VIdraru. 

I overtake the Cascada Capra cascade that goes directly from the homonymous glacier lake at the top of the mountain, as I avoid the very touristic spots. From this point many cyclists start their route down to the dam, taking advantage of the downhill. 

Near the pretty spectacular Lake Vidraru, I meet other motorcyclists from Turkey and Poland, as well as 6-7 Greeks that I noticed earlier near the top. 

From the dam of the lake, you can choose to navigate to its right or left side to reach the town of Curtea de Arges. I choose the most established route to the dam at the bottom of the lake. The road here is even worse and I see signs of Dracula's Castle. «Hats off»  to the Romanians as they manage to connect everything with the legacy of the famous Count. Perhaps this ruined castle is the closest to the myth of the bloodstained ruler. Poenari Castle. I wrote it on my list of places I will visit in the future, although I will need to climb the 1480 concrete stairs to its acropolis. From now on the road to Pitesti, where I overnight, is relatively indifferent. The monotony is interrupted by shepherds, who drive their flocks in the middle of the road, by carts and wagons. Those images of rural life carry my thoughts to similar seasons of my country's past.

If you have not been persuaded so far of the presenter of a well-known four-wheel English show to ride the Transgarasan Highway, I will not be able to do it. What I can add is that this is a road that every motorcyclist will surely enjoy. Personally, I focused on driving as much as possible, concentrating on my lines, to feel as close as possible to my road and motorcycle. There were times when I felt awe and fear for the road I was in, as if I were somehow inferior and the next moment the adrenaline flood in me after a quick exit from the corner. Also, the self-confidence that I am driving perhaps one of the best motorcycles ever been produced. Although asphalt is of average quality at the highest points, the view is unique. The demands of driving on continuous hairpins do not allow you to observe the nature around you, so I suggest driving both directions. Firstly, north to south for the driving experience and after the opposite direction for some stops and photos. My complaint is that I did not take a lot of photos. However, this can be a good excuse to come back!

I believe I have had enough time to come closer to my real self. This trip really added something to my experiences and contributed to expand a little more my personal «treasure» of memories.

Ο δρόμος Transfagarasanul - όπως υποδηλώνει το όνομά του, είναι ο αυτοκινητόδρομος που διασχίζει τα βουνά Fagaras - DN7C (επίσημα ονομά...

Ο δρόμος Transfagarasanul - όπως υποδηλώνει το όνομά του, είναι ο αυτοκινητόδρομος που διασχίζει τα βουνά Fagaras - DN7C (επίσημα ονομάζεται Εθνική οδός 7C) και είναι ο πιο γνωστός δρόμος της Ρουμανίας, ίσως και της Ευρώπης και διάσημος στον υπόλοιπο κόσμο λόγω των εναλλαγών του τοπίου γύρω του. Ουσιαστικά ενώνει την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το αποτέλεσμα της μεγαλομανίας του Ν. Τσαουσέσκου και ο δρόμος που σκαρφαλώνει στο μεγαλύτερο υψόμετρο στη Ρουμανία, στα 2042 μέτρα στην λίμνη Balea. Η διαδρομή ξεκινά από το Brasov, την επαρχία Arges και τελειώνει στη Cartisoara, διασχίζοντας την ευρωπαϊκή εθνική οδό Sibiu - Brasov. Έχει μήκος 151 χιλιόμετρα. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, από την 1η Νοεμβρίου έως τις 30 Ιουνίου, μεταξύ του 104ου χλμ. (Negru Peak) και του 130ου χλμ (Balea Cascada lodge) ο δρόμος κλείνει.

Αυτός ο δρόμος δεν είναι για όσους φοβούνται τα ύψη, ενώ σε ορισμένα σημεία η οδήγηση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Υπάρχουν μεγάλα τμήματα δρόμου χωρίς προστατευτικές μπαριέρες δίπλα σε γκρεμούς που φτάνουν σε βάθος και τα 300 μέτρα. Επίσης, λόγω της χιονόπτωσης η άσφαλτος δεν είναι και η ιδανικότερη και απαιτεί αυξημένη προσοχή.

Όταν σχεδιάζετε μια διαδρομή που διασχίζει το Transfagarasan, καλό θα ήταν να αφιερώσετε όσο περισσότερο χρόνο διαθέτετε, μιας και τμήματα του δρόμου αυτού χρησιμοποιούν πέρα από τα διάφορα οχήματα (πολλές φορές μεγάλα φορτηγά και τροχόσπιτα), κοπάδια ζώων, που με τους βράχους από τη μία πλευρά και τους γκρεμούς από την άλλη, μάλλον δεν μπορούν να σας αφήσουν να περάσετε. Αν πάλι κάποιος βιάζεται και θέλει να ταξιδέψει με τη λογική «σημείο Α – σημείο Β», είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσει κάποιον από τους μεγαλύτερους δρόμους, όπως τον Ε81 από το Sibiu προς Minicu Vilcea.

Τον αυτοκινητόδρομο διέσχισα από βορά προς νότο, ξεκινώντας από την Καρτισοάρα. Εκεί είναι μια καλή ιδέα να γεμίσετε το ρεζερβουάρ της μοτοσυκλέτας σας.

Μετά από ένα ελαφρύ γεύμα στα τουριστικά εστιατόρια και μερικές φωτογραφίες, κινούμαι σβέλτα προς τους πρόποδες του βουνού ανυπομονώντας να δω τις πρώτες στροφές. Οι ευχές μου πραγματοποιούνται σύντομα και ανηφορίζω μέσα στο πυκνό δάσος.

Την προσοχή μου διασπά το τοπίο γύρω μου, αλλά με επαναφέρουν άλλοι αναβάτες που με χαιρετούν στο απέναντι ρεύμα. Θέλω να σταματήσω κάπου για μερικά λεπτά και να ρουφήξω τις εικόνες που με περιβάλλουν, όμως ο καιρός κλείνει και η θερμοκρασία μειώνεται αισθητά.

Πριν το καταλάβω φτάνω σε ένα σημείο με πολύ κόσμο και κίνηση. Μικρά ξύλινα μαγαζάκια με έργα λαϊκής τέχνης, σουβενίρ και φαγώσιμα είδη προσελκύουν τον κόσμο.

Γνωρίζω και δύο μοτοσικλετιστές από Πολωνία που συναντώ στη συνέχεια συχνά. Από εδώ ξεκινά ένας μικρός δρόμος που καταλήγει σε σημείο με άψογη θέα στον καταρράκτη Balea Cascada. Δέκα λεπτά μετά είμαι πάλι στο δρόμο μου και μετά από μια σειρά ανηφορικών στροφών, μπαίνω στο κεντρικό πλάτωμα, την πιο φωτογραφημένη κοιλάδα του Τρανσφαγκαρασάν.

Προσπαθώ να φωτογραφίσω ένα τμήμα του, πιστεύω όμως καμία φωτογραφική δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο και τον αντίκτυπο του τοπίου στην ανθρώπινη ψυχή.

Πλέον βρίσκομαι σε σημείο που οι νεφώσεις μοιάζουν να σχηματίζονται σε χαμηλότερα υψόμετρα από τον δρόμο που οδηγώ.

Στην κορυφή του βουνού βρίσκεται η λίμνη Bilea (ή Balea), μια λίμνη παγετώνων που δυστυχώς καλύπτεται από ομίχλη για το μεγαλύτερο μέρος του έτους.

Κατά την επίσκεψη μου βρίσκω τη λίμνη Balea κατά τη διάρκεια μιας τόσο πυκνής και παγωμένης ομίχλης, που παραμένω ελάχιστα μιας και δεν μπορώ να βγάλω ούτε φωτογραφία. Ίσως και καλύτερα γιατί έχει τόσο κόσμο, που δε θα μπορούσα να κάνω μια λήψη της προκοπής. Εδώ υπάρχει ένα εστιατόριο και δωμάτια που μπορείτε να μείνετε, ειδικά αν ο καιρός είναι κακός και δεν θέλετε να συνεχίσετε. Οι τιμές είναι αρκετά υψηλές για τα ρουμανικά στάνταρτ, αλλά δικαιολογημένα λόγω του απομακρυσμένου της τοποθεσίας. Διάβασα κάπου ότι πολλοί τουρίστες έρχονται κατά τη χειμερινή περίοδο κοντά στη λίμνη Bâlea για αναρρίχηση σε πάγο, σκι ή για να επισκεφτούν το Ice Hotel που χτίζεται κάθε χρόνο από πάγο της λίμνης. Πυκνή ομίχλη βρίσκω και μέσα στο τούνελ των 887 μέτρων που βγάζει στην άλλη πλευρά, κοντά στην πυροσβεστική.

Η οδήγηση μέσα σε αυτό, η ελάχιστη ορατότητα, το σκοτάδι και η προσπάθεια μου να αφήσω χώρο για τα οχήματα που έρχονται στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας με κάνουν να πιστεύω πως ταξιδεύω στο χρόνο. Βγαίνοντας από το τούνελ, ο καιρός ήταν τελείως διαφορετικός, εκπληκτικά ζεστός και η ατμόσφαιρα καθαρή.

Από αυτή την πλευρά των βουνών του Φαγκαράς, με τις αλλεπάλληλες κατηφορικές στροφές, κατεβαίνω προς τη λίμνη VIdraru.

Προσπερνώ τον καταρράκτη Cascada Capra που κατεβαίνει κατευθείαν από την ομώνυμη παγετωνική λίμνη της κορυφής του βουνού, καθώς αποφεύγω τα ιδιαίτερα τουριστικά σημεία. Από το σημείο αυτό όμως, ξεκινούν πολλοί ποδηλάτες, εκμεταλλευόμενοι την κατηφόρα μέχρι και το φράγμα.

Κοντά στη αρκετά θεαματική λίμνη Vidraru, συναντώ και άλλους μοτοσικλετιστές από Τουρκία και Πολωνία, αλλά και 6-7 Έλληνες που χαιρέτισα νωρίτερα κοντά στην κορυφή.

Στη συνέχεια, από το φράγμα της λίμνης μπορείτε να επιλέξετε να περιηγηθείτε στη δεξιά ή την αριστερή πλευρά της, για να φτάσετε στην πόλη Curtea de Arges. Επιλέγω την πιο καθιερωμένη διαδρομή προς το φράγμα στο κάτω μέρος της λίμνης. Ο δρόμος εδώ είναι ακόμη χειρότερος και συναντώ πινακίδες για το Κάστρο του Δράκουλα. Πραγματικά τους παραδέχομαι τους Ρουμάνους για το πως καταφέρνουν να συνδέουν τα πάντα με τον Κόμη. Για να τα λέμε όλα, ίσως αυτό το ερειπωμένο κάστρο να είναι και το μόνο που να αγγίζει τον μύθο του αιμοσταγή ηγεμόνα. Κάστρο Poenari. Το σημειώνω λοιπόν στη λίστα μου με τα μέρη που θα επισκεφτώ μελλοντικά, παρόλο που θα χρειαστεί να ανέβω τα 1480 τσιμεντένια σκαλιά, μέχρι την ακρόπολη του. Στο εξής η διαδρομή μέχρι το Pitesti που διανυκτερεύω είναι σχετικά αδιάφορη. Την μονοτονία διακόπτουν που και που βοσκοί, που οδηγούν τα κοπάδια τους στη μέση του δρόμου, κάρα και άμαξες, που μεταφέρουν την σκέψη μου σε αντίστοιχες εποχές του παρελθόντος της χώρας μου.

Αν δε σε έπεισε ως τώρα να οδηγήσεις το Τρανσφαγκαρασάν παρουσιαστής γνωστής αγγλικής εκπομπής με θέμα τους 4 τροχούς, μάλλον δεν θα το καταφέρω ούτε εγώ. Αυτό που μπορώ όμως να προσθέσω εγώ είναι πως πρόκειται για ένα δρόμο που θα απολαύσει κάθε μοτοσικλετιστής. Προσωπικά, επικεντρώθηκα στο να οδηγήσω όσο περισσότερο γίνεται, συγκεντρωμένος στις γραμμές μου, να νιώσω όσο πιο κοντά γίνεται στο δρόμο και τη μοτοσυκλέτα μου. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα δέος και φόβο για το δρόμο που βρισκόμουν, σαν να είμαι κατώτερός του και την αμέσως επόμενη στιγμή την αδρεναλίνη να με πλημμυρίζει μετά από μια γρήγορη έξοδο από στροφή αλλά και την αυτοπεποίθηση που αποπνέει το οτι οδηγώ ίσως μία από τις καλύτερες μοτοσυκλέτες που έχουν βγει ποτέ στην παραγωγή. Παρόλο που η άσφαλτος είναι μέτριας ποιότητας στα ψηλότερα σημεία, η θέα είναι μοναδική. Οι απαιτήσεις της οδήγησης στις συνεχόμενες φουρκέτες δεν επιτρέπει να παρατηρείς ιδιαίτερα τη φύση γύρω σου, για αυτό προτείνω να οδηγήσετε και τις δύο κατευθύνσεις. Την πρώτη φορά από βορά προς νότο για την οδηγική εμπειρία και στη συνέχεια αντίθετα για στάσεις και φωτογραφίες. Αυτό είναι το παράπονο μου. Δεν πήρα ιδιαίτερα πολλές φωτογραφίες. Ταυτόχρονα όμως είναι και μία καλή δικαιολογία για να 'ρθω ξανά!

Πιστεύω είχα αρκετό χρόνο να έρθω πιο κοντά με τον πραγματικό μου εαυτό. Η βόλτα αυτή, όντως πρόσθεσε κάτι στις εμπειρίες μου, έκανε λίγο μεγαλύτερο τον προσωπικό μου «θησαυρό» των αναμνήσεων.