Transfagarasan Highway - DN7C - Romania [GR]

0 Comments

Ο δρόμος Transfagarasanul - όπως υποδηλώνει το όνομά του, είναι ο αυτοκινητόδρομος που διασχίζει τα βουνά Fagaras - DN7C (επίσημα ονομάζεται Εθνική οδός 7C) και είναι ο πιο γνωστός δρόμος της Ρουμανίας, ίσως και της Ευρώπης και διάσημος στον υπόλοιπο κόσμο λόγω των εναλλαγών του τοπίου γύρω του. Ουσιαστικά ενώνει την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το αποτέλεσμα της μεγαλομανίας του Ν. Τσαουσέσκου και ο δρόμος που σκαρφαλώνει στο μεγαλύτερο υψόμετρο στη Ρουμανία, στα 2042 μέτρα στην λίμνη Balea. Η διαδρομή ξεκινά από το Brasov, την επαρχία Arges και τελειώνει στη Cartisoara, διασχίζοντας την ευρωπαϊκή εθνική οδό Sibiu - Brasov. Έχει μήκος 151 χιλιόμετρα. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, από την 1η Νοεμβρίου έως τις 30 Ιουνίου, μεταξύ του 104ου χλμ. (Negru Peak) και του 130ου χλμ (Balea Cascada lodge) ο δρόμος κλείνει.

Αυτός ο δρόμος δεν είναι για όσους φοβούνται τα ύψη, ενώ σε ορισμένα σημεία η οδήγηση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Υπάρχουν μεγάλα τμήματα δρόμου χωρίς προστατευτικές μπαριέρες δίπλα σε γκρεμούς που φτάνουν σε βάθος και τα 300 μέτρα. Επίσης, λόγω της χιονόπτωσης η άσφαλτος δεν είναι και η ιδανικότερη και απαιτεί αυξημένη προσοχή.

Όταν σχεδιάζετε μια διαδρομή που διασχίζει το Transfagarasan, καλό θα ήταν να αφιερώσετε όσο περισσότερο χρόνο διαθέτετε, μιας και τμήματα του δρόμου αυτού χρησιμοποιούν πέρα από τα διάφορα οχήματα (πολλές φορές μεγάλα φορτηγά και τροχόσπιτα), κοπάδια ζώων, που με τους βράχους από τη μία πλευρά και τους γκρεμούς από την άλλη, μάλλον δεν μπορούν να σας αφήσουν να περάσετε. Αν πάλι κάποιος βιάζεται και θέλει να ταξιδέψει με τη λογική «σημείο Α – σημείο Β», είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσει κάποιον από τους μεγαλύτερους δρόμους, όπως τον Ε81 από το Sibiu προς Minicu Vilcea.

Τον αυτοκινητόδρομο διέσχισα από βορά προς νότο, ξεκινώντας από την Καρτισοάρα. Εκεί είναι μια καλή ιδέα να γεμίσετε το ρεζερβουάρ της μοτοσυκλέτας σας.

Μετά από ένα ελαφρύ γεύμα στα τουριστικά εστιατόρια και μερικές φωτογραφίες, κινούμαι σβέλτα προς τους πρόποδες του βουνού ανυπομονώντας να δω τις πρώτες στροφές. Οι ευχές μου πραγματοποιούνται σύντομα και ανηφορίζω μέσα στο πυκνό δάσος.

Την προσοχή μου διασπά το τοπίο γύρω μου, αλλά με επαναφέρουν άλλοι αναβάτες που με χαιρετούν στο απέναντι ρεύμα. Θέλω να σταματήσω κάπου για μερικά λεπτά και να ρουφήξω τις εικόνες που με περιβάλλουν, όμως ο καιρός κλείνει και η θερμοκρασία μειώνεται αισθητά.

Πριν το καταλάβω φτάνω σε ένα σημείο με πολύ κόσμο και κίνηση. Μικρά ξύλινα μαγαζάκια με έργα λαϊκής τέχνης, σουβενίρ και φαγώσιμα είδη προσελκύουν τον κόσμο.

Γνωρίζω και δύο μοτοσικλετιστές από Πολωνία που συναντώ στη συνέχεια συχνά. Από εδώ ξεκινά ένας μικρός δρόμος που καταλήγει σε σημείο με άψογη θέα στον καταρράκτη Balea Cascada. Δέκα λεπτά μετά είμαι πάλι στο δρόμο μου και μετά από μια σειρά ανηφορικών στροφών, μπαίνω στο κεντρικό πλάτωμα, την πιο φωτογραφημένη κοιλάδα του Τρανσφαγκαρασάν.

Προσπαθώ να φωτογραφίσω ένα τμήμα του, πιστεύω όμως καμία φωτογραφική δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο και τον αντίκτυπο του τοπίου στην ανθρώπινη ψυχή.

Πλέον βρίσκομαι σε σημείο που οι νεφώσεις μοιάζουν να σχηματίζονται σε χαμηλότερα υψόμετρα από τον δρόμο που οδηγώ.

Στην κορυφή του βουνού βρίσκεται η λίμνη Bilea (ή Balea), μια λίμνη παγετώνων που δυστυχώς καλύπτεται από ομίχλη για το μεγαλύτερο μέρος του έτους.

Κατά την επίσκεψη μου βρίσκω τη λίμνη Balea κατά τη διάρκεια μιας τόσο πυκνής και παγωμένης ομίχλης, που παραμένω ελάχιστα μιας και δεν μπορώ να βγάλω ούτε φωτογραφία. Ίσως και καλύτερα γιατί έχει τόσο κόσμο, που δε θα μπορούσα να κάνω μια λήψη της προκοπής. Εδώ υπάρχει ένα εστιατόριο και δωμάτια που μπορείτε να μείνετε, ειδικά αν ο καιρός είναι κακός και δεν θέλετε να συνεχίσετε. Οι τιμές είναι αρκετά υψηλές για τα ρουμανικά στάνταρτ, αλλά δικαιολογημένα λόγω του απομακρυσμένου της τοποθεσίας. Διάβασα κάπου ότι πολλοί τουρίστες έρχονται κατά τη χειμερινή περίοδο κοντά στη λίμνη Bâlea για αναρρίχηση σε πάγο, σκι ή για να επισκεφτούν το Ice Hotel που χτίζεται κάθε χρόνο από πάγο της λίμνης. Πυκνή ομίχλη βρίσκω και μέσα στο τούνελ των 887 μέτρων που βγάζει στην άλλη πλευρά, κοντά στην πυροσβεστική.

Η οδήγηση μέσα σε αυτό, η ελάχιστη ορατότητα, το σκοτάδι και η προσπάθεια μου να αφήσω χώρο για τα οχήματα που έρχονται στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας με κάνουν να πιστεύω πως ταξιδεύω στο χρόνο. Βγαίνοντας από το τούνελ, ο καιρός ήταν τελείως διαφορετικός, εκπληκτικά ζεστός και η ατμόσφαιρα καθαρή.

Από αυτή την πλευρά των βουνών του Φαγκαράς, με τις αλλεπάλληλες κατηφορικές στροφές, κατεβαίνω προς τη λίμνη VIdraru.

Προσπερνώ τον καταρράκτη Cascada Capra που κατεβαίνει κατευθείαν από την ομώνυμη παγετωνική λίμνη της κορυφής του βουνού, καθώς αποφεύγω τα ιδιαίτερα τουριστικά σημεία. Από το σημείο αυτό όμως, ξεκινούν πολλοί ποδηλάτες, εκμεταλλευόμενοι την κατηφόρα μέχρι και το φράγμα.

Κοντά στη αρκετά θεαματική λίμνη Vidraru, συναντώ και άλλους μοτοσικλετιστές από Τουρκία και Πολωνία, αλλά και 6-7 Έλληνες που χαιρέτισα νωρίτερα κοντά στην κορυφή.

Στη συνέχεια, από το φράγμα της λίμνης μπορείτε να επιλέξετε να περιηγηθείτε στη δεξιά ή την αριστερή πλευρά της, για να φτάσετε στην πόλη Curtea de Arges. Επιλέγω την πιο καθιερωμένη διαδρομή προς το φράγμα στο κάτω μέρος της λίμνης. Ο δρόμος εδώ είναι ακόμη χειρότερος και συναντώ πινακίδες για το Κάστρο του Δράκουλα. Πραγματικά τους παραδέχομαι τους Ρουμάνους για το πως καταφέρνουν να συνδέουν τα πάντα με τον Κόμη. Για να τα λέμε όλα, ίσως αυτό το ερειπωμένο κάστρο να είναι και το μόνο που να αγγίζει τον μύθο του αιμοσταγή ηγεμόνα. Κάστρο Poenari. Το σημειώνω λοιπόν στη λίστα μου με τα μέρη που θα επισκεφτώ μελλοντικά, παρόλο που θα χρειαστεί να ανέβω τα 1480 τσιμεντένια σκαλιά, μέχρι την ακρόπολη του. Στο εξής η διαδρομή μέχρι το Pitesti που διανυκτερεύω είναι σχετικά αδιάφορη. Την μονοτονία διακόπτουν που και που βοσκοί, που οδηγούν τα κοπάδια τους στη μέση του δρόμου, κάρα και άμαξες, που μεταφέρουν την σκέψη μου σε αντίστοιχες εποχές του παρελθόντος της χώρας μου.

Αν δε σε έπεισε ως τώρα να οδηγήσεις το Τρανσφαγκαρασάν παρουσιαστής γνωστής αγγλικής εκπομπής με θέμα τους 4 τροχούς, μάλλον δεν θα το καταφέρω ούτε εγώ. Αυτό που μπορώ όμως να προσθέσω εγώ είναι πως πρόκειται για ένα δρόμο που θα απολαύσει κάθε μοτοσικλετιστής. Προσωπικά, επικεντρώθηκα στο να οδηγήσω όσο περισσότερο γίνεται, συγκεντρωμένος στις γραμμές μου, να νιώσω όσο πιο κοντά γίνεται στο δρόμο και τη μοτοσυκλέτα μου. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα δέος και φόβο για το δρόμο που βρισκόμουν, σαν να είμαι κατώτερός του και την αμέσως επόμενη στιγμή την αδρεναλίνη να με πλημμυρίζει μετά από μια γρήγορη έξοδο από στροφή αλλά και την αυτοπεποίθηση που αποπνέει το οτι οδηγώ ίσως μία από τις καλύτερες μοτοσυκλέτες που έχουν βγει ποτέ στην παραγωγή. Παρόλο που η άσφαλτος είναι μέτριας ποιότητας στα ψηλότερα σημεία, η θέα είναι μοναδική. Οι απαιτήσεις της οδήγησης στις συνεχόμενες φουρκέτες δεν επιτρέπει να παρατηρείς ιδιαίτερα τη φύση γύρω σου, για αυτό προτείνω να οδηγήσετε και τις δύο κατευθύνσεις. Την πρώτη φορά από βορά προς νότο για την οδηγική εμπειρία και στη συνέχεια αντίθετα για στάσεις και φωτογραφίες. Αυτό είναι το παράπονο μου. Δεν πήρα ιδιαίτερα πολλές φωτογραφίες. Ταυτόχρονα όμως είναι και μία καλή δικαιολογία για να 'ρθω ξανά!

Πιστεύω είχα αρκετό χρόνο να έρθω πιο κοντά με τον πραγματικό μου εαυτό. Η βόλτα αυτή, όντως πρόσθεσε κάτι στις εμπειρίες μου, έκανε λίγο μεγαλύτερο τον προσωπικό μου «θησαυρό» των αναμνήσεων.