Prespes and the Trans-Florina highway [GR]

0 Comments

Prespes Prespa Lake Transflorina BMW R1200GS

Ας ξεκινήσουμε χαλαρά, δικαιολογώντας τον τίτλο της δημοσίευσης. Οι Πρέσπες ή καλύτερα ο «Εθνικός Δρυμός των Πρεσπών» είναι μια ορεινή λιμναία περιοχή στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Δυτικής Μακεδονίας. Αποτελεί έναν σημαντικό προστατευόμενο υγροβιότοπο διεθνούς ενδιαφέροντος. Η επικαιρότητα βέβαια καθιστά πλέον διασημότερη την περιοχή για άλλους λόγους, καθώς επιλέχθηκε ως ο τόπος όπου, με ηγεμονικό τρόπο, κάποιοι εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα επιχείρησαν να δώσουν σάρκα και οστά στις ονειρώξεις των πολιτικών τους προγόνων. Ως προς το δεύτερο μέρος του τίτλου, γλωσσοπλαστικά, η λέξη «ΤρανσΦλωρίνα» έχει ξεκάθαρα την έμπνευση της γέννησης της στον εξαιρετικής ομορφιάς οδικό άξονα 67C στη Ρουμανία, τη γνωστή σε όλους Τρανσαλπίνα. Αντίστοιχης ομορφιάς, αν όχι ανώτερης, είναι ο ορεινός δρόμος που συνδέει τη Φλώρινα με την Καστοριά μέσω Βιτσίου, τον οποίον στο εξής θα περιγράφουμε ως «ΤρανσΦλωρίνα». Πρόκειται μια μια διαδρομή υψηλής αισθητικής αξίας, μέσα σε δάση οξιάς, με θέα στις γύρω κορυφές του Βιτσίου (όρος Βέρνον).

Αυτή την περιοχή επιλέξαμε στα τέλη του καλοκαιριού του 2018 για να πραγματοποιήσουμε μια μοτοσικλετιστική βόλτα. Οι συμμετέχοντες στην εκδρομή αυτή, έχουν εμφανιστεί και σε παλιότερες δημοσιεύσεις μου, χωρίς όμως να γίνουν περαιτέρω συστάσεις. Στη συνέχεια του ποστ, θα αποκατασταθεί αυτή η αδικία.

Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη μόνος μου, είχα την ευκαιρία να σταματήσω για λίγο σε κάποια σημεία που από καιρό είχα ξεχωρίσει και ήθελα να επισκεφτώ. Στην εγκατειλημένη γέφυρα του ποταμού Αξιού, στην περιοχή «Κάστρο» ή «Φρούριο» στη Χαλκηδόνα, αναλογιζόμουν πόσες φορές στη ζωή θα χρειαστεί να επιλέξεις ποιες γέφυρες θα διασχίσεις και ποιες θα γκρεμίσεις.

Greece Prespes Prespa Lake Transflorina BMW R1200GS

Μια δεύτερη στάση έγινε λίγο πριν τη Βεύη Φλωρίνης, ακριβώς πάνω στη Σιδηροδρομική Γραμμή Θεσσαλονίκης – Μοναστηρίου (Thessaloniki – Bitola rail line). Το έργο ξεκίνησε το 1891 και ολοκληρώθηκε το 1894, όταν η Οθωμανική Υψηλή Πύλη παραχώρησε στη Deutsche Bank (λύθηκαν αρκετές απορίες μου για τους όρους με τους οποίους η τύχη της Μακεδονίας και των Βαλκανίων προωθούνται μέσα στην Ιστορία) το δικαίωμα κατασκευής του σιδηροδρόμου ως διακλάδωση του Σιδηροδρόμου της Ανατολής και με τη δυνατότητα επέκτασης του ως ένα λιμάνι της Αλβανίας. Το μήκος της γραμμής έφτασε τα 219,1 χλμ.

Κατά μήκος της γραμμής υπάρχουν σε κομβικά σημεία, να υπομένουν την άχαρη μοίρα τους, παλιά κιγκλιδώματα. Δε γνωρίζω πότε, ποιος, γιατί τοποθετήθηκαν ή τι ακριβώς εξυπηρετούν να στέκονται εκεί ως σήμερα, αν όμως κάποιος μπορεί να με πληροφορήσει σχετικά, θα χαρώ πολύ να συμπληρώσω το πόστ μου.

Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα προς το ορεινό χωρίο Ακρίτας, δεκαέξι χλμ μακριά από τη Φλώρινα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις πλαγιές του όρους Βαρνούντα, με θέα προς τον κάμπο της Πελαγονίας και τις Πρέσπες. Ο δρόμος ήταν κλειστός, με σχετική σήμανση και μπάρες, που όμως δεν με εμπόδισαν να οδηγήσω ένα τμήμα του.

Χιονοδρομικό κέντρο Βίγλας.

Ο Κασομούλης, επαναστάτης του 1821, στον Αγώνα για την Ελευθερία, όπως περιγράφει και η πινακίδα, γόνος Πισοδερίου.

Μια βόλτα στο σχεδόν έρημο Ανταρτικό. Αρχική του ονομασία ήταν Ζέλοβο, μετονομάστηκε όμως προς τιμήν των Μακεδονομάχων Παύλου Κύρου, του οπλαρχηγού Τραΐανού Λιαντζάκη, του δάσκαλου Χρήστου Τραΐανού, αλλά και των πολυάριθμων απλών κατοίκων του που συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα. Από το χωρίο αυτό, όπως και την ευρύτερη περιοχή, πέρασαν εκτός από τον Παύλο Μελά, τον Καούδη, τον καπετάν Κώττα και τους υπόλοιπους αγωνιστές, οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες αλλά και οι «αντάρτες» του αδελφοκτόνου «Εμφυλίου», πριν την τελική τους έξοδο στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Διάβασα ένα πολύ καλό άρθρο για το χωριό, εδώ.

Μικρολίμνη και Οξυά.

Μηλεώνας ή Μηλιώνα, κάποτε Μέδοβο. Απομένουν μόνο τα κουφάρια των πλινθόκτιστων κατοικιών, χωρίς παράθυρα και πόρτες με τη φύση να έχει αναλάβει να παίξει την τελική πράξη του δράματος. Η ιστορία του χωρίου δεν διαφέρει σημαντικά από αυτή των υπόλοιπων ερημωμένων χωριών της Φλώρινας και της Καστοριάς. Αρχικά, τα χωριά αφαίμαξε το «παιδομάζωμα» για το αντάρτικο. Έπειτα, οι σλαβικής συνείδησης κάτοικοί τους βγήκαν στα βουνά με την προσδοκία της αυτονόμησης της Μακεδονίας, μιας ιδέας που καλλιέργησε ο Τίτο και εν μέρει το ΚΚΕ. Τελικώς, αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν για να αποφύγουν τις συνέπειες της ήττας τους στον Εμφύλιο.

Αφού συγκεντρώθηκε η παρέα, βάλαμε μπρος τη ψησταριά και μαζί με τις πανσέτες έπεσαν και οι πρώτες ιδέες για εκδρομικό της επόμενης ημέρας.

Το βράδυ μας περάσαμε σε ένα καινούργιο café, πάνω στο νερό, στο χωριό Μικρολίμνη.

Το πρωί, αφού φορτώσαμε θερμίδες, ξεκινήσαμε για το χιονοδρομικό «Τόττης» στη Βίγλα, λίγο πριν τη Φλώρινα.

Έγινε αναφορά στην αρχή της δημοσίευσης και ακολούθως θα σας συστήσω τους δυο καλύτερούς μου φίλους. Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο Χαράλαμπος, φίλος μου από τα μαθητικά χρόνια. Αν και δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο της μοτοσικλέτας, μας συνδέουν τόσα πολλά στο παρελθόν, που δεν γινόταν να μην έχουμε και κοινό μέλλον σε ταξίδια αλλά και μικρές εκδρομές. Στα αριστερά, ο Άλκης. Γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια λόγω δουλειάς, όμως το κοινό πάθος μας για τα ταξίδια και τις μηχανές, μας έκαναν αχώριστο εκδρομικό δίδυμο. Οι δύο αυτοί άνθρωποι δικαιώνουν καθημερινά τον ισχυρισμό ότι οι αληθινοί φίλοι είναι η δεύτερη οικογένεια που δημιουργούμε, μετά από αυτή που προερχόμαστε.

Φεύγοντας από τη Βίγλα και το χιονοδρομικό, κατευθυνθήκαμε προς την Φλώρινα. Έπειτα, η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν η εξής: Φλώρινα – Δροσοπηγή – Χιονοδρομικό Κέντρο Βιτσίου. Αξίζει μια επίσκεψη στα χωρία Οξιά, Βυσσινιά, και το παραδοσιακό Πολυκέρασο. Η διαδρομή που συνδέει τη Φλώρινα με την Καστοριά, η «Τρανσ-Φλωρίνα», είναι συνολικού μήκους 55 χιλιομέτρων, ενώ μεταξύ του χιονοδρομικού κέντρου, σε υψόμετρο 1700 μέτρα και των εγκαταστάσεων της Αεροπορίας, σε αρκετά σημεία απλώνεται ένα δευτερεύον δίκτυο που εξυπηρετεί την υλοτομία και προσφέρει ευκαιρίες για χωμάτινες εξερευνήσεις. Όλη η περιοχή, φυσικά, είναι και ιστορικού ενδιαφέροντος μιας και υπήρξε κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων κατά τον Εμφύλιο (βλ. σχέδιο «Πυρσός Β»).

Στάση για ανεφοδιασμό στο χωριό Απόσκεπος, στην πλατεία με την απεριόριστη θέα στη λίμνη της Καστοριάς.

Ο δρόμος από τον Απόσκεπο προς τις Πρέσπες, μας οδηγεί μέσα από τα ξεχασμένα Κορέστεια. Πρόκειται για μια συστάδα μικρών ορεινών χωριών κατά μήκος του Λαδοπόταμου (Άνω και Κάτω Κρανιώνα, Άγιος Αντώνιος, Γάβρος, Κώττας, Χάλαρα, Μελάς, Μακροχώρι, Μαυρόκαµπος και Βατοχώρι). Την βαριά ατμόσφαιρα της εγκατάλειψής τους, ενισχύουν τα σημάδια από τα πυροβόλα όπλα στα παλιά πλινθόκτιστα σπίτια.

Γέφυρα του Λαδοπόταμου, στη θέση «Μπιρίκι».

Την βόλτα κλείσαμε στους Ψαράδες, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο Βροντερό, στο παλιό στρατιωτικό φυλάκιο της Κούλας, στο ερειπωμένο εργοστάσιο κονσέρβας Πρεσπών και στις, επίσης εγκατειλημένες, εγκαταστάσεις της πλαζ του ΕΟΤ.

Λίγο πριν τους Ψαράδες, αριστερά μετά το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι ιδανικό για βόλτα με μικρά enduro. Την επόμενη ημέρα επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη, μέσω της Εγνατία Οδού.

Κάθε φορά που ολοκληρώνω το υλικό μου για μια δημοσίευση, αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα. Δυσκολεύομαι στη σύνταξη επιλόγου. Αυτή τη φορά θα την κλείσω έτσι, χωρίς περισσότερα, μιας και η ευρύτερη περιοχή των Πρεσπών απαιτεί να επιστρέψουμε για να τη γνωρίσουμε καλύτερα.

Συνεχίζεται..