Οδηγώντας μοτοσικλέτα σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους συχνά οδηγείσαι σε απροσδόκητες καταστάσεις και εκπλήξεις. 

Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν διασχίζοντας την ανατολική Πολωνία, ανάμεσα από τις λίμνες Siercze και Moj, περίπου 9 χλμ ανατολικά του Ketrzyn, συνάντησα τις ερειπωμένες εγκαταστάσεις του κρησφύγετου «Wolf’s Lair» [Tο Λημέρι του Λύκου (Γερμανικά: Wolfsschanze; Πολωνικά: Wilczy Szaniec)].

Η επίσκεψή μου, στις άλλοτε προστατευμένες από πυκνά δάση, λίμνες και τους βαλτότοπους της Μαζουρίας στρατιωτικές εγκαταστάσεις, μου προσέφερε μια μοναδική εικόνα του εσωτερικού της γερμανικής πολεμικής μηχανής του Β΄ Π.Π.

Όλο το συγκρότημα περιβαλλόταν από συρματοπλέγματα, πολυβολεία και ένα εξελιγμένο ναρκοπέδιο. Κάθε αεροσκάφος μπορούσε να εντοπιστεί έως και 100 χλμ. μακριά. Ένα αεροδρόμιο χτίστηκε 5 χιλιόμετρα μακριά και υπήρχε ένα έκτακτης ανάγκης μέσα στο στρατόπεδο. Εκτός από το φυσικό καμουφλάζ των δέντρων και των φυτών, η περιοχή καλύφθηκε περαιτέρω με αιωρούμενα πλέγματα τεχνητής βλάστησης, τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την εποχή του έτους.

Τα τεράστια bunkers κατασκευάστηκαν πάνω από το έδαφος με τοίχους πάχους 8m, τόσο συμπαγή, που τα SS δεν μπόρεσαν να τα κατεδαφίσουν το 1945, παρά τη χρήση τόνων δυναμίτη.

Οι τρεις ζώνες ασφαλείας φρουρούνταν από το προσωπικό των SS-Begleitkommando des Führers, Reichssicherheitsdienst και το τεθωρακισμένο τμήμα Führerbegleitbrigade της Wehrmacht. Παρά την ασφάλεια, η πιο αξιοσημείωτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Χίτλερ έγινε εντός του Wolf's Lair στις 20 Ιουλίου 1944.

Το Wolf's Lair έγινε ένας κόσμος μέσα σε έναν κόσμο, καθώς διέθετε δύο αεροδρόμια, σιδηροδρομικό σταθμό, κεντρική θέρμανση, γεννήτριες ρεύματος, αποχετευτικό σύστημα, σάουνα, καζίνο και έναν κινηματογράφο.

Περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν στις εγκαταστάσεις, μεταξύ των οποίων είκοσι γυναίκες. Κάποιες από αυτές υποχρεώνονταν καθημερινά να δοκιμάζουν το φαγητό του Χίτλερ για δηλητήριο.

Το συγκρότημα ανατινάχθηκε τελικά στις 24 Ιανουαρίου 1945 και οι Γερμανοί υποχώρησαν. Τρεις ημέρες αργότερα έφτασαν οι Σοβιετικοί, αλλά το εκτεταμένο ναρκοπέδιο υπερασπίστηκε αποτελεσματικά τα κενά ερείπια. Χρειάστηκαν 10 χρόνια για να καθαριστούν οι 55.000 νάρκες εντός των εγκαταστάσεων.

Ο συνταγματάρχης Stauffenberg συνελήφθη αμέσως μετά την απόπειρα και εκτελέστηκε την ίδια νύχτα. Στις διώξεις που ακολούθησαν, συνελήφθησαν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες συνωμότες, ενώ οι θάνατοι τους κινηματογραφήθηκαν και προβλήθηκαν σε ταινία για την ευχαρίστηση του Χίτλερ.

Βρίσκω εξαιρετικά εντυπωσιακό πως είναι ακόμη υπό διερεύνηση εάν οι Σύμμαχοι γνώριζαν τη θέση του προπύργιου των Ναζί και, σε θετική περίπτωση, ποιος ήταν ο λόγος που δεν το βομβάρδισαν. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η δολοφονία του Χίτλερ θα οδηγούσε πιθανότερα σε ένα πραξικόπημα, μια αλλαγή ηγεσίας και ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, κάτι που δεν θα ήταν αρκετό για τους Συμμάχους που δεν ήθελαν τίποτα άλλο από την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας.

Η ανασκόπηση της εμπειρίας μου, με οδηγεί σε ένα οικείο συμπέρασμα. Η Ιστορία είναι σαν την Αλήθεια. Είμαστε υποχρεωμένοι να τη διατηρούμε με κάθε κόστος, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία και κάθε είδους χειραγώγηση, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί και να προσφερθεί ως το πιο πολύτιμο μάθημα για τις επόμενες γενιές.

[Σημείωση: η wiki ακολουθεί διαφορετική σήμανση των κτηρίων από αυτή που βρίσκεται υφιστάμενη σε αυτά, πχ το υπ' αριθ. (τυχερό) 13 καταφύγιο του Χίτλερ - scroll up για να δείτε τη σημερινή του κατάσταση]

[foto: wikipedia]