Οδηγώντας μοτοσικλέτα σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους συχνά οδηγείσαι σε απροσδόκητες καταστάσεις και εκπλήξεις. 

Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν διασχίζοντας την ανατολική Πολωνία, ανάμεσα από τις λίμνες Siercze και Moj, περίπου 9 χλμ ανατολικά του Ketrzyn, συνάντησα τις ερειπωμένες εγκαταστάσεις του κρησφύγετου «Wolf’s Lair» [Tο Λημέρι του Λύκου (Γερμανικά: Wolfsschanze; Πολωνικά: Wilczy Szaniec)].

Η επίσκεψή μου, στις άλλοτε προστατευμένες από πυκνά δάση, λίμνες και τους βαλτότοπους της Μαζουρίας στρατιωτικές εγκαταστάσεις, μου προσέφερε μια μοναδική εικόνα του εσωτερικού της γερμανικής πολεμικής μηχανής του Β΄ Π.Π.

Όλο το συγκρότημα περιβαλλόταν από συρματοπλέγματα, πολυβολεία και ένα εξελιγμένο ναρκοπέδιο. Κάθε αεροσκάφος μπορούσε να εντοπιστεί έως και 100 χλμ. μακριά. Ένα αεροδρόμιο χτίστηκε 5 χιλιόμετρα μακριά και υπήρχε ένα έκτακτης ανάγκης μέσα στο στρατόπεδο. Εκτός από το φυσικό καμουφλάζ των δέντρων και των φυτών, η περιοχή καλύφθηκε περαιτέρω με αιωρούμενα πλέγματα τεχνητής βλάστησης, τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την εποχή του έτους.

Τα τεράστια bunkers κατασκευάστηκαν πάνω από το έδαφος με τοίχους πάχους 8m, τόσο συμπαγή, που τα SS δεν μπόρεσαν να τα κατεδαφίσουν το 1945, παρά τη χρήση τόνων δυναμίτη.

Οι τρεις ζώνες ασφαλείας φρουρούνταν από το προσωπικό των SS-Begleitkommando des Führers, Reichssicherheitsdienst και το τεθωρακισμένο τμήμα Führerbegleitbrigade της Wehrmacht. Παρά την ασφάλεια, η πιο αξιοσημείωτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Χίτλερ έγινε εντός του Wolf's Lair στις 20 Ιουλίου 1944.

Το Wolf's Lair έγινε ένας κόσμος μέσα σε έναν κόσμο, καθώς διέθετε δύο αεροδρόμια, σιδηροδρομικό σταθμό, κεντρική θέρμανση, γεννήτριες ρεύματος, αποχετευτικό σύστημα, σάουνα, καζίνο και έναν κινηματογράφο.

Περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν στις εγκαταστάσεις, μεταξύ των οποίων είκοσι γυναίκες. Κάποιες από αυτές υποχρεώνονταν καθημερινά να δοκιμάζουν το φαγητό του Χίτλερ για δηλητήριο.

Το συγκρότημα ανατινάχθηκε τελικά στις 24 Ιανουαρίου 1945 και οι Γερμανοί υποχώρησαν. Τρεις ημέρες αργότερα έφτασαν οι Σοβιετικοί, αλλά το εκτεταμένο ναρκοπέδιο υπερασπίστηκε αποτελεσματικά τα κενά ερείπια. Χρειάστηκαν 10 χρόνια για να καθαριστούν οι 55.000 νάρκες εντός των εγκαταστάσεων.

Ο συνταγματάρχης Stauffenberg συνελήφθη αμέσως μετά την απόπειρα και εκτελέστηκε την ίδια νύχτα. Στις διώξεις που ακολούθησαν, συνελήφθησαν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες συνωμότες, ενώ οι θάνατοι τους κινηματογραφήθηκαν και προβλήθηκαν σε ταινία για την ευχαρίστηση του Χίτλερ.

Βρίσκω εξαιρετικά εντυπωσιακό πως είναι ακόμη υπό διερεύνηση εάν οι Σύμμαχοι γνώριζαν τη θέση του προπύργιου των Ναζί και, σε θετική περίπτωση, ποιος ήταν ο λόγος που δεν το βομβάρδισαν. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η δολοφονία του Χίτλερ θα οδηγούσε πιθανότερα σε ένα πραξικόπημα, μια αλλαγή ηγεσίας και ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, κάτι που δεν θα ήταν αρκετό για τους Συμμάχους που δεν ήθελαν τίποτα άλλο από την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας.

Η ανασκόπηση της εμπειρίας μου, με οδηγεί σε ένα οικείο συμπέρασμα. Η Ιστορία είναι σαν την Αλήθεια. Είμαστε υποχρεωμένοι να τη διατηρούμε με κάθε κόστος, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία και κάθε είδους χειραγώγηση, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί και να προσφερθεί ως το πιο πολύτιμο μάθημα για τις επόμενες γενιές.

[Σημείωση: η wiki ακολουθεί διαφορετική σήμανση των κτηρίων από αυτή που βρίσκεται υφιστάμενη σε αυτά, πχ το υπ' αριθ. (τυχερό) 13 καταφύγιο του Χίτλερ - scroll up για να δείτε τη σημερινή του κατάσταση]

[foto: wikipedia]

Riding your motorcycle on small country roads [along with the, more than obvious, driving pleasure] leads you to unexpected situations and surprises. 

Such a case was when crossing eastern Poland, between the lakes Siercze and Moj, some 9 km east of Ketrzyn, i came across the eerie «Wolf’s Lair» (German: Wolfsschanze; Polish: Wilczy Szaniec).

Visiting the top-secret military site in Mazuria, protected by dense forests, lakes and swamplands, i had a unique insight into Germany’s WW2-era war machine.

The whole complex was surrounded by multiple barriers of barbed wire, gun emplacements and a sophisticated minefield. Any approaching aircraft could be detected up to 100 km (60 miles) from the Wolf's Lair. An airfield was built 5km away and there was an emergency airstrip within the camp. Apart from the natural camouflage of trees and plants, the bunker site was further disguised with artificial vegetation-like screens suspended on wires and changed according to the season of the year.

The vast bunkers were constructed above-ground with concrete walls 8m (26ft) thick - so solid that the SS were unable to demolish them in 1945, despite using tons of dynamite.

Three security zones were guarded by personnel from the SS-Begleitkommando des Führers, Reichssicherheitsdienst and the Wehrmacht's armoured Führerbegleitbrigade. Despite the security, the most notable assassination attempt against Hitler was made at Wolf's Lair on 20 July 1944.

Wolf’s Lair became a world within a world, complete with two airfields, railway station, central heating, power generators, sewage system, sauna, casino and even a cinema.

About two thousand people lived and worked at Wolf's Lair at its peak, among them twenty women, some of whom were required to sample Hitler's food to test for poison.

The complex was eventually blown up on 24 January 1945 and the Germans retreated. Three days later the Soviets arrived, but the extensive minefield was still efficiently defending the empty ruins. It took 10 years to clear the 55,000 mines within the complex.

Col. Stauffenberg was immediately captured and executed the same night. In the purge that followed, over five thousand more plotters were rounded up and killed. Their deaths recorded on film for Hitler’s pleasure.

What still impresses me is that it is debatable if the Allies knew the location of the Nazis’ stronghold and if so, the reason they didn’t bomb it. Some claim that killing Hitler would have just forced a coup, a following leadership change and peace negotiations, but this wouldn’t be enough for the Allies that wanted nothing but Germany’s complete and unconditional surrender.

Reviewing my experience, i end up with a familiar conclusion. History is like Truth. We are obliged to preserve it at all costs, maintain it free from political ideology and any kind of manipulation, so it can be presented as the most valuable lesson for generations to come.

[Note: wiki follows different numbering of the buildings from the one that still exists on them, eg Hitlers bunker (lucky) number 13 - scroll up to see its present condition]

[foto: wikipedia]