Το έτος 2015 ήταν ίσως για εμένα ταξιδιωτικά το κορυφαίο, καθώς διένυσα σε εκδρομές στο εξωτερικό περίπου 25.000 χλμ. Μερικές από τις εκδρομές μου, χωρίς να συμπεριλαμβάνω αυτή που ακολουθεί, ήταν στις περιοχές του Καυκάσου, από την πλευρά της Γεωργίας «The Greater Caucasus ride» και άλλες στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, όπως «Alone in central Balkans» και «Scouting South Serbia». Επίσης, η επόμενη χρονιά ήταν εξίσου συναρπαστική, μιας και επανέλαβα τα διανυθέντα χιλιόμετρα του έτους 2015, αλλά και γιατί πραγματοποίησα τη μεγαλύτερη σε διάρκεια εκδρομή μου, εξερευνώντας τη δυτική Ρωσία, τμήμα της Σκανδιναβικής και τις Βαλτικές χώρες «Russia & Baltics».

Ημέρα 2η: Βουκουρέστι - Κισινάου (~ 460 χλμ)

Αφήσαμε νωρίς το Βουκουρέστι για να επισκεφτούμε το νησάκι στη λίμνη Snagov, όπου θεωρείται ότι το ακέφαλο σώμα που βρέθηκε στην αυλή του μοναστηριού, ανήκε στον Δράκουλα.

Δεν καταφέραμε να βρούμε τη λίμνη, χαθήκαμε αρκετές φορές, ταλαιπωρηθήκαμε σε χωματόδρομους, αδιέξοδα, πεσμένες γέφυρες, μέχρι που καταλήξαμε σε άλλους σκουπιδότοπους και εγκαταλείψαμε την προσπάθεια.

Έπειτα, κινηθήκαμε αρχικά βόρεια στον Ε85 και στη συνέχεια ανατολικά στον Ε581, με κατεύθυνση προς τη Μολδαβία. Το τμήμα Barlad – Husi ως τα σύνορα, ήταν ένας δρόμος από πλάκες μπετόν, στρωμένες δίπλα - δίπλα.

Μου θύμισε τη διαδρομή από Zugdidi προς Mestia στον Καύκασο, αν και, για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα εκείνες τις ορεινές θερμοκρασίες από το 40αρι στον κάμπο της Ρουμανίας.

Η ζέστη ήταν αφόρητη και μας έπιασε απελπισία που δεν γράφαμε εύκολα τα χιλιόμετρα προς τη Μολδαβία.

Εύκολο πέρασμα στην χώρα και έκδοση βινιέτας στα 40 lei.

Άψογο το οδικό δίκτυο μέχρι το Κισινάου (Chișinău).

Αφού τακτοποιηθήκαμε γρήγορα σε ξενοδοχείο, βγήκαμε βόλτα στην πόλη (παραλίγο με τις παντόφλες).

Για κάποιο λόγο δεν είχε έξω πολύ κόσμο, ούτε επιλογές για διασκέδαση, αν και βρισκόμασταν στο κέντρο.

Ποτό σε καζίνο, υπό latin ρυθμούς.

Ημέρα 3η: Κισινάου – Τιρασπόλ – Κίεβο (~ 620 χλμ)

Αρχικός στόχος της ημέρας να επισκεφτούμε την πόλη Τιρασπόλ (Tiraspol - Тирасполь), που βρίσκεται στα νότια, σε ένα αυτονομημένο τμήμα της Μολδαβίας. Η περιοχή αυτή πασχίζει να λάβει διεθνή αναγνώριση και η πόλη Τιρασπόλ θεωρείται de facto πρωτεύουσα και διοικητικό κέντρο του μη-αναγνωρισμένου κράτους της Υπερδνειστερίας ή Τρανσνίστριας (Pridnestrovian Moldavian Republic ή για συντομία PMR).

Στα όρια αυτής και μετά από έναν σχολαστικό έλεγχο εγγράφων και προσωπικών αντικειμένων, υποχρεωθήκαμε σε έκδοση προσωρινής άδειας που κόστισε περίπου 145 ρούβλια.

Στη γέφυρα του ποταμού Δνείστερου και στη συνέχεια δύο φορές στην οδό 25ης Οκτωβρίου, μπροστά στο μνημείο που δεσπόζει ένα τανκ τύπου Τ34\85, δεχτήκαμε τον έλεγχο από κρατικές αρχές, χωρίς προφανή αιτία.

Συνήθεις διαπραγματεύσεις.

Έχω γράψει ένα εκτεταμένο άρθρο, που αφορά την περιοχή, με τίτλο «Μια ματιά στην αποσχισθείσα Υπερδνειστερία και την πόλη Τιρασπόλ». Σε αυτή, εξηγώ τα ιστορικά στοιχεία που σχετίζονται με αυτή την «αυτόνομη εδαφική μονάδα», προσπαθώ να απαντήσω στο ερώτημα: «Είναι η Υπερδνειστερία (PMR) ένα από τα τελευταία απομεινάρια της ΕΣΣΔ;» και κλείνω με μερικές συμβουλές για όποιον σκέφτεται να την επισκεφτεί. Από τη δημοσίευση αυτή προέρχονται οι επόμενες πέντε φωτογραφίες.

Έξοδος από Υπερδνειστερία.

Επιστρέψαμε Κισινάου και κατευθυνθήκαμε προς Dubasari, για να βγούμε στην Ουκρανία.

Όχι όμως τόσο απλά, μιας και αναγκαστικά έπρεπε να περάσουμε πάλι ένα τμήμα που ανήκει στην εδαφική αρμοδιότητα της Υπερδνειστερίας, οι συνοριακοί της οποίας μας είχαν σε αναμονή κάτω από τον ήλιο του Αυγούστου, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο.

Για να λυθεί «ένα πρόβλημα στα χαρτιά», εξέφρασαν οικονομική απαίτηση. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί παρενοχλούν τόσο πολύ τους ταξιδιώτες, την στιγμή που τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα η εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό.

Στα σύνορα της Ουκρανίας βίωσα τον αυστηρότερο έλεγχο που έχω δεχτεί ως ταξιδιώτης. Μετά από σκόπιμες καθυστερήσεις, επανειλημμένες ερωτήσεις για τον σκοπό της επίσκεψης και το δρομολόγιο στη χώρα, ακολούθησε η φωτογράφηση των μοτοσικλετών μας καθώς και οι αναγνωριστικοί τους αριθμοί (πινακίδα και πλαίσιο).

Τον έλεγχο που περάσαμε, κατανόησα αργότερα, όταν σε κάθε διασταύρωση στο επαρχιακό δίκτυο είδα στρατιωτικά hummer και άλλα μικρά θωρακισμένα, καθώς τα γεγονότα σχετικά με την Κριμαία ήταν πρόσφατα. Δικαιολόγησα, λοιπόν, το βαθμό που φέρονταν σε όλους τόσο επιφυλακτικά στον έλεγχο, όμως δεν εξηγήθηκε ποτέ επίσημα ο λόγος που φωτογράφησαν τα οχήματά μας. Εικάζω ότι θα γινόταν χρήση των στοιχείων σε περίπτωση παραβατικότητας.

Ο επαρχιακός Ε584, που ξεκινά από τα σύνορα (περίπου στο Platonove), ως τη διασταύρωση του με τον κεντρικό Ε95, ήταν τα χειρότερα 80 χιλιόμετρα που οδήγησα ποτέ. Οι τρύπες – κρατήρες στο οδόστρωμα, μου έδιναν την εντύπωση πως χτυπάω με ταχύτητα την άκρη πεζοδρομίου και φυσικά όταν επέστρεψα Θεσσαλονίκη η μπροστά ζάντα βρέθηκε στραβή.

Ακολούθησαν 330 άνετα χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου και σύντομα ήμασταν στο κέντρο του Κιέβου.

Η μέρα ήταν τεράστια και γεμάτη. Μετά από μια σύντομη βόλτα για φαγητό, επιστρέψαμε στα δωμάτια για ξεκούραση.

Ημέρα 4η: Κίεβο – Ζώνη Αποκλεισμού Τσέρνομπιλ (0 χλμ)

Αφού συναντηθήκαμε με τον οδηγό στο κέντρο του Κίεβο, κατευθυνθήκαμε βόρεια προς την προστατευμένη από τον στρατό περιοχή. Μπήκαμε στην «Ζώνη Αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ», στη «Ζώνη των 30 χιλιομέτρων» ή απλώς στη «Ζώνη» από το σημείο ελέγχου Dytiatky. Αυτό βρίσκεται σε έναν κλάδο της επαρχιακής οδού P02, μεταξύ του Ivankiv (32χλμ.) και του Τσέρνομπιλ (23χλμ).

Μέσα στη «Ζώνη Αποκλεισμού» επισκεφθήκαμε διάφορες τοποθεσίες: το εγκαταλελειμμένο χωριό Zalissya, που κατοικείται μόνο από μια ηλικιωμένη γυναίκα, το εντελώς θαμμένο χωριό Kopachi [σώζεται μόνο το νηπιαγωγείο], την πόλη του Τσέρνομπιλ και τον πυροσβεστικό σταθμό.

Επισκεφθήκαμε επίσης τις πύλες του πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής του Τσέρνομπιλ (C.N.P.P.), όπου πραγματοποιούνταν εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης στο παλιό σκυρόδεμα, ενώ κατασκευαζόταν η νέα σαρκοφάγος.

Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το λεγόμενο «Κόκκινο Δάσος» και το μυστικό σοβιετικό ραντάρ «Duga-1».

Προσωπικά, το κορυφαίο σημείο ενδιαφέροντος μέσα στη «Ζώνη» για μένα ήταν η πόλη του Pripyat. Κάποτε ζούσαν εκεί περίπου πενήντα χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως στρατιωτικοί και κορυφαίοι επιστήμονες από όλη τη Σοβιετική Ένωση, που εργαζόταν στο πυρηνικό σταθμό.

Η πόλη εκκενώθηκε την επόμενη ημέρα του ατυχήματος με την υπόσχεση στους κατοίκους της ότι θα επέστρεφαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, πράγμα που φυσικά δεν συνέβη ποτέ. Γι' αυτόν τον λόγο άφησαν πίσω σχεδόν όλα τα υπάρχοντά τους.

Όποιος επιθυμεί να μάθει περισσότερα, ας ακολουθήσει το link μιας παλιότερης μου δημοσίευσης για τη «Ζώνη Αποκλεισμού». Από αυτήν προέρχονται οι σχετικές φωτογραφίες.

Συστήνω ιδιαίτερα να επισκεφτεί κανείς την «Ζώνη» για να βιώσει τα επακόλουθα της μεγαλύτερης τραγωδίας του 20ού αιώνα και να ανακαλύψει ότι πίσω από την ελεγχόμενη (από εκείνους που εκμεταλλεύονται την τύχη αυτού του τόπου) εικόνα της παρακμής, βρισκόταν κάποτε μια σοβιετική πόλη - κόσμημα.

Επιστροφή αργά το απόγευμα στο Κίεβο.

Ημέρα 5η: Κίεβο – Ιάσιο (~ 580 χλμ)

Αφήσαμε από νωρίς το Κίεβο με προορισμό το Ιάσιο της Ρουμανίας.

Αρχικά κινηθήκαμε πάνω στον Ε40 μέχρι Ζιτομίρ (Zhytomyr) και στη συνέχεια νότια στον Μ21, μέχρι τα σύνορα στην πόλη Μοχυλιφ - Ποντιλσκιι (Mohyliv-Podilskyi), δίπλα στον ποταμό Δνείστερο.

Εντός της Μολδαβίας διανύσαμε περίπου 160 χιλιόμετρα, κυρίως στον Ε583 – R12 και σύντομα περάσαμε τα σύνορα και βρεθήκαμε στη Ρουμανία, βόρεια του Ιάσιου.

Ξεκούραση σε καφετέρια με θέα το πάρκο Grădină Publică Palas, μπροστά στο Παλάτι Πολιτισμού, άλλοτε παλάτι του Φαναριώτη πρίγκιπα της Μολδαβίας και της Βλαχίας Αλέξανδρου Μουρούζη. Το πιο αξιόλογο γεγονός της ημέρας συνέβη στην πόλη Βινιτσκά (Vinnytsia) της Ουκρανίας. Εκεί, μας προσέγγισε στο δρόμο μοτοσικλετιστής και μας συστήθηκε φιλικά, σαν να γνωριζόμασταν ήδη χρόνια.

Μπορεί να μην γνωρίζαμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου, αλλά, όπως πάντα, η μοτοσικλετιστική αλληλεγγύη υπερπηδά τα γλωσσικά και άλλα εμπόδια. Αφού επέμενε ότι δεν μπορούμε να φύγουμε έτσι απλά, μας κάλεσε στο club τους, όπου συναντιέται η τοπική μοτοσικλετιστική λέσχη Zagul.

Σε ευχαριστούμε Igor για το κέρασμα, τα αυτοκόλλητα και τα ραφτά σήματα της λέσχης σας. Με χαρά θα ανταποδώσουμε την φιλοξενία στον τόπο μας.

Ημέρα 6η: Ιάσιο – Σιγκισοάρα – Σιμπίου (~ 420 χλμ)

Η ημέρα είχε όλα εκείνα που μου αρέσουν στη Ρουμανία. Εξαιρετικής ομορφιάς φυσικά τοπία, λίμνες, φαράγγια, μεσαιωνικά κάστρα και απίστευτους επαρχιακούς δρόμους.

Αρχικά κινηθήκαμε πάνω στον Ε58 και στους επαρχιακούς δρόμους 28 και 15 μέχρι το φαράγγι Bicaz (Cheile Bicazului), μέσα στο οποίο βρίσκεται η Κόκκινη Λίμνη (Lacul Roşu).

Μετά από μια γρήγορη στάση, οι 12C και 13C μας οδήγησαν στην γενέτειρα του Βλάντ του 3ου ή Βλάντ του Παλουκωτή ή για συντομία Κόμη Δράκουλα. Το όνομά του είναι μόνιμα στις λίστες των πιο διάσημων Ρουμάνων όλων των εποχών.

Η λιθόστρωτη μεσαιωνική πόλη, με τα πολύχρωμα παλιά σπίτια είναι πανέμορφη και αξίζει μια βόλτα εντός των τειχών της.

Σημείο αναφοράς της, ο χτισμένος το 14ο αιώνα και ύψους 64 μέτρων Πύργος του Ρολογιού.

Το τελικό τμήμα της διαδρομής, στον επαρχιακό δρόμο 14 μας έφερε στο Σιμπίου (Sibiu, ενώ στα Γερμανικά Hermannstadt και στα Τρανσυλβανικά Σαξονικά Härmeschtat).

Είναι ίσως η πιο όμορφη πόλη της Ρουμανίας, τουλάχιστον από όσες έχω επισκεφτεί, με πολυάριθμα διατηρητέα κτήρια. Βόλτα στην κεντρική πλατεία και δόκιμη του θρύλου στην «Γέφυρα του Ψεύτη», στον ιδιότυπο αυτό ανιχνευτή ψεύδους, που τελικά δε λύγισε από το βάρος των ψεμάτων που έχουμε πει στη ζωή μας.

Ημέρα 7η: Σίμπιου – Τρανσαλπίνα – Νις (~ 530 χλμ)

Η διαδρομή της ημέρας ξεκίνησε στον Α1 μέχρι την πόλη Σέμπες (Sebeș), όπου ξεκινά ο διάσημος δρόμος 67C, γνωστός ως Τρανσαλπίνα (Transalpina).

Σε προηγούμενη μου δημοσίευση που αφορούσε πάλι ορεινό πέρασμα της Ρουμανίας και συγκεκριμένα το 7C, γνωστότερο ως Transfagarasan Highway, είχα προσπαθήσει να απαντήσω στο ερώτημα αν πρόκειται για τον καλύτερο δρόμο για μοτοσικλέτα και πολλοί είχαν αντιπροτείνει την Transalpina.

Δε θα διαφωνήσω με κανέναν, σίγουρα αυτά τα δύο περάσματα είναι από τους κορυφαίους δρόμους της βαλκανικής μας γειτονιάς.

Σε έναν τέτοιο δρόμο, το πιο δύσκολο είναι να σταματήσεις για φωτογραφίες, μιας και η φύση μαζί με τους τοπογράφους - μηχανικούς δημιούργησαν μια τεράστια παιδική χαρά για τους μοτοσικλετιστές.

Ακολουθεί ένα βίντεο [ρυθμίστε σε 1080p] «χαλαρής» ανάβασης του τελευταίου τμήματος της Transalpina, όπως, τουλάχιστον, ισχυρίστηκε ο συνταξιδιώτης μου Λάζαρος.

Stara Varos Blog - Transalpina, Romania

Το τέλος της Transalpina, από βορά προς νότο, ορίζεται μετά το μνημείο με τον σταυρό και πριν την μικρή πόλη Ράνκα (Rânca).

Στη συνέχεια, αφού περάσαμε την πόλη Τάργκου Ζίου (Târgu Jiu), κινηθήκαμε προς τον ποταμό Δούναβη και τα σύνορα της χώρας με τη Σερβία.

Το σημείο αυτό ονομάζεται Iron Gates, λόγω του υδροηλεκτρικού φράγματος που ενώνει τις δυο χώρες, ενώ στα ανατολικά υπάρχουν ευρήματα από την πρώτη γέφυρα που κατασκευάστηκε πάνω από τον Δούναβη το 105 μ.Χ., τη γέφυρα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού, σχεδιασμένη από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Απολλόδωρο της Δαμασκού. Το τμήμα της διαδρομής μέσα στη Σερβία, που διασχίζει ο επαρχιακός δρόμος 35 (Negotin – Zajecar - Knjezavac) μέχρι την πόλη Νις, ήταν πραγματικά σε κακή κατάσταση και μας έφτασε στα όρια της αντοχής μας.

Η μέρα έκλεισε με σύντομη βόλτα στην Νις.

Ημέρα 8η: Νις - Θεσσαλονίκη (~ 420 χλμ)

Βαρετά και διεκπεραιωτικά τα χιλιόμετρα της επιστροφής, στον Ε75. Κλείνω τη δημοσίευσή μου με την επόμενη φωτογραφία που τράβηξα λίγο έξω από το Νις και απεικονίζει διάσημο οπλαρχηγό της Επανάστασης του 1821.

Εύχομαι «Καλή Λευτεριά» σε όλους όσους, αυτές τις δύσκολες μέρες του covid-19, βρίσκονται υπό περιορισμό, διανοητικό ή άλλου είδους.